ماه: سپتامبر 2016
فشار و ایجاد محدودیتهای بیشتر بر زندانیان زندان رجایی شهر کرج
منتشرشده در به‌روزرسانی شده در
ارژنگ داوودی به زندان زابل منتقل شد
منتشرشده در به‌روزرسانی شده در
ارژنگ داوودی، معلم، نویسنده و زندانی سیاسی، در تاریخ سوم مهرماه از زندان رجایی شهر به زندان زابل منتقل شد.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، روز شنبه سوم مهرماه، ارژنگ داوودی، زندانی سیاسی از زندان رجایی شهر به زندان زابل منتقل شد. وسایل و لوازم اولیه معیشتی این زندانی سیاسی در حین تبعید به زندان زابل توقیف شد.
این زندانی سیاسی از طریق کلانتری ١۵ در کرج به زندان زابل منتقل شده است.
این معلم و نویسنده زندانی پس از سیزده سال حبس، همچنان از حق مرخصی محروم می باشد. این درحالی است که این زندانی سال خورده به دلیل ابتلا به بیماری‌های مختلف و شرایط زندان در وضعیت نامساعد جسمانی به سر می برد.
این زندانی سیاسی درآبان ماه ١٣٨٢ بازداشت و زیر شدیدترین شکنجه‌ها در سلول‌های انفرادی زندان “٣٢٨” سپاه پاسداران، بند دو الف قرار گرفت.
وی از سوی شعبه ٢۶ دادگاه انقلاب، به ریاست قاضی حسن زارع دهنوی (حداد)، به ۱۵ سال زندان تعزیری، ۵ سال محرومیت از حقوق اجتماعی، انفصال دایم از مدیریت مجتمع آموزشی- فرهنگی پرتو حکمت، ٧۴ ضربه شلاق و تبعید به زندان‌های جنوب کشور محکوم شد.
اتهام‌های اصلی «ارژنگ داودی»، راه‌اندازی و تاسیس «جنبش آزادی ایرانیان» و «کنفدراسیون دانشجویان ایرانی» است، هرچند اتهامات دیگری همچون نوشتن «مانیفست ضد نظام جمهوری اسلامی»، توهین به رهبری و بنیانگذار جمهوری اسلامی و مسوولین نظام و روحانیون، توهین به مقدسات، و همکاری با خبرنگار کانادایی «جین کوکان» برای ساخت فیلم مستند «ایران ممنوع» نیز در پرونده ارژنگ داودی وجود داشت.
داودی در سالهای اخیر به زندان‌های مختلفی تبعید شده است، وی از جمله در زندان‌های اوین، اهواز، بندرعباس و گوهردشت کرج محبوس بوده است.
وی در مدتی که در زندان‌های مختلف دوره محکومیت خود را می‌گذراند، بارها در اعتراض به وضعیت زندان، رفتار زندانبانان و اوضاع سیاسی- اجتماعی ایران اعتصاب غذا کرده است.
این معلم زندانی در دوران سالهای زندان، بارها مورد شکنجه‌های وحشیانه قرار گرفته و بخشی از بینایی و شنوایی خود را در اثر این شکنجه‌ها از دست داده است.
خالکوبی نقشه ایران بر روی بازوی سرمربی بوندسلیگایی! + عکس
الکساندر نوری، مربی ایرانی الاصلی که به تازگی هدایت تیم فوتبال وردربرمن آلمان را برعهده گرفته است، ظاهرا به ایران علاقه زیادی داشته و این مسئله را با خالکوبی نقشه کشورمان بر روی بازوی خود، نشان داده است.
به گزارش طرفداری، الکساندر نوری که در زمان سرمربیگری برانکو ایوانکوویچ در تیم ملی فوتبال، با حضور در تمرینات، تا آستانه پوشیدن پیراهن تیم ملی ایران نیز پیش رفته بود، چند روز قبل سکان هدایت وردربرمن را در بوندسلیگا به دست گرفته و نامش را تیتر یک رسانه های ایرانی ساخت.
Kahrizak Torture Victim Rejects Prosecutor’s Apology for Detainees’ Deaths
منتشرشده در به‌روزرسانی شده در
“Amir Javadifar died beside me as he was begging for water. I can never forget those moments.”
Reza Zoghi, who was tortured at the Kahrizak Detention Center in south Tehran where three young men died as a result of the torture, has rejected an apology from then-Tehran Prosecutor Saeed Mortazavi.
“His apology is an insult,” Zoghi told the International Campaign for Human Rights in Iran. “The first night we were transferred from Kahrizak to Evin Prison, Mortazavi threatened us [and told us] to say we had not been tortured. I don’t understand his apology and more importantly, he was not the only person responsible for what happened. Without a doubt there were higher ranking officials who supported Mortazavi, but were never identified or put on trial for the deaths at Kahrizak.”
After the peaceful protests that followed the disputed 2009 presidential election in Iran, dozens of protesters were rounded up by security forces and taken to the Kahrizak Detention Center. According to eyewitnesses, many were tortured. Three men died as a result of their torture. Mortazavi was deeply implicated in the transfer of the protestors to Kahrizak, and then falsified the cause of their death in order to cover up evidence of torture and murder at the facility.
Zoghi, who was 23-years old when he was taken to the prison, currently lives in Izmir, Turkey.
“Those who witnessed what happened at Kahrizak were never asked to appear in court to tell their story. Also, except for Mr. [Mohsen] Rouholamini [whose son, Mohsen, died there], no one has been able to pursue his case. All the other plaintiffs were pressured into silence with threats and intimidation and many of them left Iran,” said Zoghi.
Mortazavi, the main suspect in the Kahrizak suit brought against him by the Rouholamini family, submitted a letter about the deaths of the detainees to the Appeals Court on September 11, 2016.
“As I was the Tehran prosecutor at the time, I express shame for this terrible incident, even though it happened without any deliberate intention, as God and my conscience are my witness,” wrote Mortazavi.
“The bloody incidents that happened after the great plot hatched during the June 2009 presidential election were described as a crime by the supreme leader of the revolution [Ayatollah Ali Khamenei], and I, the prosecutor at the time, deeply apologize and seek forgiveness from the innocent martyrs [Amir] Javadifar, [Mohsen] Rouholamini and [Mohammad] Kamrani, and hope God Almighty would bless them with the highest rank.”
The Green Movement grew out of the widespread protests against Iran’s widely disputed presidential election in 2009. The administration of then-President Mahmoud Ahmadinejad, supported by Supreme Leader Ali Khamenei, swiftly responded with a harsh crackdown against protestors and anyone deemed supportive of the cause. The government still views the Green Movement, referred to by hardliners as “the sedition,” as a foreign-instigated plot aimed at regime change, and has kept its leaders under house arrest since 2011.
According to former Tehran University Law Professor Ghasem Sholeh Sadi, Mortazavi’s apology could be interpreted as an admission of guilt, but it could prove difficult to hold him responsible in court.
“The court could take this apology as an indirect admission of committing a crime,” Sadi told the Campaign. “But you can’t count on that because it depends on how you look at a lot of other laws relevant to this case, especially given that Mr. Mortazavi’s apology is vague. In his apology he wrote that it was not intentional and that he was not aware of what had happened.”
Speaking to the Campaign in reaction to Mortazavi’s trial, Zoghi said: “I and many of the former detainees have wanted to take our cases to international tribunals, but we don’t know how to proceed. We couldn’t pursue it in Iran because of all the threats and intimidation, but we are victims and our voices haven’t been heard.”
Recalling the night detainees were transferred from Kahrizak Prison to Evin Prison, Zoghi told the Campaign: “That night Mortazavi visited us and warned us not to say anything about being tortured. Then a human rights group visited us and we also had two visits by a group of MPs. We told them everything and gave our criticism. Meanwhile we were being interrogated every day and they wanted us to confess to what they were telling us. They wanted us to say that we were conducting propaganda against the state or colluding against national security.”
Zoghi continued: “We received treatment in the clinic for our injuries from the very first days when we arrived at Evin Prison. They bandaged our wounds and gave us shots and pills against infections. About two weeks went by before they allowed us to contact our families. I was freed on bail about 17 or 18 days after I was detained. The others were released a day or two before or after. By that time, the torture marks on our bodies were not so visible.”
According to Zoghi, about 150 people were rounded up at a protest rally in Tehran on July 10, 2009, and taken to Kahrizak, which at the time was not officially listed among the country’s detention centers. Five days later, three detainees—Mohsen Rouholamini, Mohammad Kamrani and Amir Javadifar—died as a result of torture.
Ramin Pourandarjani, a 25-year-old doctor who was serving as a conscript at Kahrizak Prison, and who had attended the injured prisoners, also died on November 10, 2009 amid mysterious circumstances. Dr. Pourandarjani had been named as a suspect in the Kahrizak torture case, and had been repeatedly questioned. On December 1, 2009, Tehran Prosecutor Abbas Jafari Dolatabadi claimed Pour-Andarjani had died from “drug poisoning.”
Tortured and Threatened
In an interview with the Campaign, Zoghi recalled the events following his arrest: “We were arrested by a few plainclothes agents near Revolution Square [in Tehran] on July 9 [2009]. We were first transported in a van to a security police station where they really beat us up during questioning. They also photographed us. Then, around 10 or 11 at night, we were transferred to another police station and were again questioned until morning. Then a judicial official named [Ali Akbar] Heydarifar gave us a piece of paper with five charges listed against us, including ‘propaganda against the state’ and ‘assembly and collusion against national security.’ He forced us to sign it and told us we were being sent to Kahrizak. He said we were going to be there until the end of the summer and by that time, if we were still alive, they would investigate our cases.”
“Every day they would force us to walk on the hot asphalt,” said Zoghi. “Every day, twice a day, they would take us to the yard in front of the infirmary and beat us with pipes. During the five days we were there, we were fed half a potato and half a loaf of bread, twice a day. There were about 150 of us, plus another 30 dangerous criminals, kept in a 60 square-meter area. We couldn’t stretch our legs to sleep so some of us had to stand up and take turns sleeping. One time they tied three of the detainees to the ceiling and viciously beat them. Before they were brought to Kahrizak, many of the detainees were already in bad shape from being severely beaten during police questioning.”
Zoghi added that when they were released, about three weeks later, 124 of the Kahrizak detainees lodged complaints at the Military Court on Shariati Street.
“The day I went there I saw a lot of the detainees. A few days later we received a letter that we could get free medical treatment. I went to Imam Khomeini Hospital where I was able to get pills to treat infections,” Zoghi told the Campaign.
“At the time I was serving my compulsory military service and hadn’t showed up at my barracks for a month. So a few days after I was released from prison, I was taken into custody by military police and three months were added to my service as punishment. After that I was busy with my military service and couldn’t follow up with my complaint. But there was a Colonel Nezamdoust who visited me several times and threatened me, telling me not to pursue my complaint. Finally I gave up. It was very painful. I had been threatened so many times that I couldn’t go through with it.
“In fact, none of us were actually able to pursue our cases. In the end, only the Rouholamini family was able to drag Mortazavi to court. But what upsets me was that none of our names were mentioned during the trial. It’s true that we survived, but we were all tortured. Amir Javadifar died beside me as he was begging for water. I can never forget those moments.”
“Despite all the threats and intimidation, I and the others tried to voice the truth about Kahrizak. But even as I’m speaking here [in Turkey], I’m afraid something might happen to me if I leave the house.”
Mortazavi’s Trial
More than three years after the deaths of Rouholamini, Kamrani and Javadifar in 2009, their families finally succeeded in bringing Mortazavi to trial in February 2013 at Branch 76 of the Criminal Court presided by Judge Siamak Modir-Khorasani. The former Tehran prosecutor was charged with being an “accomplice to murder and illegal detention” and “assisting in writing a false report” along with two other officials, Hassan Zare-Dehnavi and Aliakbar Heydarifar.
Mortazavi denied all the charges. But Heydarifar accused Mortazavi of ultimate responsibility for ordering the detainees to be transferred to Kahrizak. According to Mohammad Saleh Nikbakht, the lawyer who represented the family of Javadifar, seven prominent medical examiners testified that all three victims “died from blows to soft tissues on their bodies during a 72-hour period.”
In November 2014, Mortazavi was acquitted of being an “accomplice to murder,” but was permanently banned from holding state positions. He was also fined two million rials (about $60 USD) for filing a false report.
Massoud Alizadeh, another detainee who was tortured at Kahrizak, told the Campaign in August 2015: “I never thought that with all the evidence against him, Saeed Mortazavi would be acquitted. Mortazavi was the one who sent us to the detention center and then wrote a false report that the detainees had died of meningitis…. This is a great tragedy. One should feel sorry for a judicial system that lets a murderous criminal go free.”
The Rouholamini family has not stopped fighting for justice. They filed an appeal against Mortazavi for the murder of their son and the case, which was taken up by Branch 22 of the Appeals Court in May 2015, remains in progress.
اخراج یک دانشجوی بهایی دیگر از دانشگاه پس از دو ترم تحصیل
فراز کرین کانی سیسان، شهروند بهایی که اردبیهشت ماه ۱۳۹۵ به دلیل مذهب بهاییت از ادامه تحصیل در دانشگاه محروم شده است به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت او از دانشگاه به دلیل مذهبش و ممانعت از انتخاب گزینه دین اسلام در فرم های اداری اخراج شده و تاکنون به درخواست های او برای بازگشت به دانشگاه توجهی نشده است. این جوان ۱۹ ساله شرط انتخاب گزینه مذهب اسلام در فرم سازمان سنجش را نپذیرفته و به همین دلیل از تحصیل منع شده است.
فراز کرین کانی سیسان، متولد ۱۳۷۶ و دانشجوی رشته عمران در مقطع کارشناسی پیوسته در موسسه آموزش عالی غیاث الدین جمشید کاشانی استان البرز بوده، او پاییز ۱۳۹۴ وارد دانشگاه شده اما در پایان ترم دوم در اردبیهشت ماه ۱۳۹۵ از سوی حراست این دانشگاه به دلیل مذهبش اخراج شده است.
فراز سیسان در پاسخ به این سوال که چطور مسوولان دانشگاه از مذهب او باخبر شده اند به کمپین گفت: «در فرم های کنکور فقط از شما پرسیده می شود که مایل هستید سوال های آزمون دینی کدام مذهب اسلام، مسیحیت، زرتشتی و یهودی را پاسخ بدهید. من هم مثل خیلی از بهاییان دیگر گزینه مذهب اسلام را زدم و در کنکور به سوال های مذهب اسلام جواب دادم. در کنکور وروردی قبول شدم اما در زمان ثبت نام، فرمی را باید پر می کردم که نوشته بود پیرو کدام مذهب مسیحیت ، زرتشتی، اسلام و یک گزینه هم با عنوان اقلیت مذهبی بود. من گزینه اقلیت مذهبی را علامت زدم بعد مسولی که آنجا بود گفت منظورم از اقلیت مذهبی چیست و من گفتم بهایی هستم. او هم از من خواست که خودم یک گزینه همانجا باز کنم و مذهبم را بنویسم من هم این کار را انجام دادم.»
فراز ادامه داد: «حراست دانشگاه هم به من گفت اشکالی ندارد که من بهایی هستم . گفت خیلی از بهاییان در این دانشگاه درس خوانده اند. از من خواست که فقط درباره مذهبم صحبت نکنم و شئونات اخلاقی را در دانشگاه رعایت کنم همین طور از من خواست اگر دانشجوی بهایی دیگری را در دانشگاه می شناسم معرفی کنم. رعایت شئونات اخلاقی برای پسران نپوشیدن لباس آستین کوتاه و تنگ بود. در یکسالی که من هم درس خواندم فکر نمی کنم هیچ بهایی دیگری در دانشگاه وجود داشت.»
این دانشجوی اخراج شده بهایی گفت: «اما در روزهای پایانی ترم دوم، حراست دانشگاه با من تماس گرفت و گفت اگر در دانشگاه هستم به حراست سر بزنم. من هم اتفاقا همان روز در دانشگاه بودم، آنجا که رفتم به من مسوولی گفت مگر قرار نشد اگر بهایی دیگری در دانشگاه بود به من خبر بدهی. من هم گفتم آخر شخص دیگری نبود که بگویم. بعد گفت باشه با من در تماس باش و گاهی بیا ببینمت. اما چند روز بعد دوباره با من تماس گرفت و گفت به دلیل بهایی بودنم اخراج شدم. گفتم بروم برای تسویه حساب. دانشگاه که رفتم گفتند، آنها مشکلی با بهایی بودن من ندارند اما طبق نامه ای که از سوی وزارت علوم به تمام دانشگاه ها فرستاده شده، مسوولان همه دانشگاهها مجبور به اخراج دانشجویان بهاییان است. من کاری نمی توانستم بکنم جز اینکه تسویه حساب کنم و بیرون بیایم.»
فراز سیسان در پاسخ به این سوال که آیا در طی این مدت اقدامی برای بازگشت به دانشگاه انجام داده است به کمپین گفت: «با سرپرست دانشگاه حرف زدم. او به من گفت فردا آن روز به سازمان سنجش بروم، گفت سعی می کند که راهی پیدا کند تا من بتوانم درسم را ادامه بدهم. اما وقتی به سازمان سنجش رفتم از من خواسته شد در فرم های بنویسم مسلمان هستم. گفتند بنویس مسلمانی تا بتوانی ادامه تحصیل بدهی. من هم قبول نکردم چون بهایی هستم. نمی توانستم دروغ بنویسم.»
این دانشجوی اخراج شده از دانشگاه به کمپین گفت: «تحصیل حق هر انسانی است. هر شهروندی با هر مذهبی حق تحصیل در کشورش را دارد. تحصیل کردن انسان ها اگر سودی نرساند حتما ضرری هم به کشورشان نمی رساند. من واقعا ناراحتم. چندین ماه برای ورود به دانشگاه تلاش کردم، دو ترم درس خواندم کلی هزینه کردم. دانشجوی خوبی بودم و هر چه گفتند در مورد رعایت شئونات اخلاقی و صحبت نکردن در باره مذهبم را نیز انجام دادم. آنها از اول می دانستند که من بهایی هستم اگر باید اخراج می شدم چرا از اول من را پذیرفتند. حالا فکر می کنم همه تلاش های یکسال و نیم گذشته ام بیهوده بود.»
موسسه آموزش عالی غیاث الدین جمشید کاشانی در سال ۱۳۸۵ با مجوز شورای گسترش آموزش عالی به عنوان یک موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی در شهرستان آبیک تاسیس شده است. این موسسه متمرکز در رشته عای علوم پایه، فنی و مهندسی در سطح کارشناسی و کارشناسی ارشد است.
در طی سالهای گذشته بسیاری از دانشجویان بهایی از حق ادامه تحصیل یا اساسا ورود به دانشگاه به دلیل مذهب شان محروم شده اند. یکی از موارد اخیر روحیه صفاجو بود که دو بار در کنکور سال های ۱۳۹۳ و ۱۳۹۴ شرکت کرده ولی هر بار از ورود به دانشگاه به علت بهایی بودنش محروم شده است. او حتی کارنامه کنکور را نیز دریافت نکرد.
خانم صفاجو چندین بار نامه به مقام های کشور از جمله محمد جواد لاریجانی، دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضاییه برای بازگشتش به دانشگاه نوشت. او برای انتشار نامه ها و تقاضاهایش در صفحه فیسبوکش روز ۱۸ اسفند ماه ۱۳۹۴ بازداشت شد و روز هشتم فروردین ماه ۱۳۹۵ با قرار وثیقه ۵۰ میلیون تومانی از زندان اوین آزاد شد.
آیت الله محمد موسوی بجنوردی، یکی از اعضای سابق شورای عالی قضایی در زمان آیت الله خمینی، در آذر ماه ۱۳۹۳ با فراتر رفتن از عدم حق تحصیل بهاییان در ایران گفت: «هیچ وقت ما نمی گوییم بهایی حق تحصیل آزاد دارد، اصلا حق شهروندی ندارد.»
با این حال جواد لاریجانی، دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضاییه در ادامه انکارهایش برای سلب آزادی بهاییان مدعی شده بود که با بهایی ها بر اساس قرار داد شهروندی برخورد می شود. او مدعی شد جمهوری اسلامی ایران از افرادی که متعهد به قوانین شهروندی باشند حفاظت می کند. او حتی از این فراتر رفت و گفت:«اگر فردی تخلف کند هیچ ربطی به شیعه، سنی و غیره در جامعه ایران ندارد.»
امیر امیرقلی در دادگاه تجدیدنظر به هشت سال زندان محکوم شد
پدر علی (امیر) امیرقلی، زندانی سیاسی زندان اوین، به کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران گفت که دادگاه تجدیدنظر استان تهران حکم این فعال مدنی را که در دادگاه نخست به نوزده سال و شش ماه حبس محکوم شده بود، به هشت سال کاهش داده است.
به گفته آقای امیرقلی، در متن حکم صادر شده از سوی دادگاه تجدیدنظر آمده است که باید ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی درباره تعدد جرائم اعمال شود و بنابراین فقط ۵ سال از این ۸ سال اجرا خواهد شد. طبق ماده ۱۳۴ قانون مجازات ایران اسلامی هرگاه جرائم ارتکابی بیش از سه جرم نباشد، فقط مجازات یکی از جرائم و بیشترین آن اجرا خواهد شد.
عباس امیرقلی در گفتگویی با گزارشگر کمپین گفت: “بعد از اعتراض وکیل به حکم اولیه، ۱۳ مرداد دادگاه تجدیدنظر امیر برگزار شد و شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران به ریاست قاضی قمی زاده پس از بررسی پرونده، حکم را از ۱۹ سال و شش ماه به ۸ سال کاهش داده، طبق حکم دادگاه تجدیدنظر امیر از دو اتهام اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی و اخلال در نظم عمومی تبرئه شده، برای اتهام توهین به مقدسات به ۵ سال، برای اتهام توهین به رهبری به ۲ سال و برای اتهام تبلیغ علیه نظام به ۱ سال و جمعا به هشت سال حبس محکوم شده است.”
امیر امیرقلی، متولد ۱۵ دی ماه ۱۳۶۱، در سال ۱۳۸۷ و هنگامی که در رشته مدیریت صنعتی دانشگاه آزاد قزوین تحصیل می کرد، به دلیل فعالیت‌های مسالمت آمیز مدنی دانشجویی از دانشگاه اخراج شد و پیش از بازداشت در یک شرکت حمل و نقل به کار مشغول بود. به گفته پدرش، “شرکت در تجمعات مدنی مسالمت آمیز، دیدار با خانواده‌های زندانیان سیاسی و اشتراک نظراتش در شبکه‌های اجتماعی” دلایلی بود که به بازداشت او از سوی وزارت اطلاعات منجر شد. او در تاریخ ۹ آذر ماه ۱۳۹۳ توسط ماموران وزارت اطلاعات بازداشت شد، ۵۶ روز در سلول‌های انفرادی بند ۲۰۹ وزارت اطلاعات زندان اوین مورد بازجویی قرار گرفت و پس از آن به بند هشت زندان اوین منتقل شد.
در دی ماه ۱۳۹۴ و در دادگاه نخست، شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی صلواتی امیر امیرقلی را به پنج اتهام «توهین به مقدسات»، «توهین به رهبری»، «اجتماع و تبانی برای اقدام علیه امنیت ملی»، «اخلال در نظم عمومی از طریق شرکت در تجمعات» و «تبلیغ علیه نظام» جمعا به ۱۹ سال و ۶ ماه حبس محکوم کرد.
پدر امیر امیرقلی مصادیق اتهامات فرزندش را «فعالیت‌های بشردوستانه، مسالمت آمیز و قانونی» ذکر کرد، او در فروردین ماه ۱۳۹۵ نیز به کمپین گفته بود مصادیق اتهامات فرزندش قانونی نیست و امیدوار به شکسته شدن و کاهش حکم است: “کارهایی که پسرم انجام داده در راستای فعالیت های بشردوستانه بوده است. در آن زمان که او در مقابل دفتر سازمان ملل در اعتراض به حملات داعش به مردم کوبانی در سوریه تجمع کرده بود، همه دنیا صدایشان در آمده بود و حتی پس از نماز جمعه نیز بسیاری علیه این اقدامات داعش تظاهرات کردند. من متوجه نمی شوم چطور یک سری تظاهرات قانونی است و یک سری نه، یا مثلا گفته اند امیر به استقبال زندانیان امنیتی پس از اتمام حبس شان می رفته است، اما کسانیکه به استقبالشان می رفته دیگر زندانی نبودند و آزاد شده بودند. ما نمی توانیم هر کسی که به استقبال دیگری می رود به اتهام اجتماع و تبانی دستگیر کنیم. خنده دار است. دیگر پس نمی توان به استقبال دوست نزدیک خود که از خارج آمده نیز به فروگاه رفت مبادا که به اتهام اجتماع و تبانی دستگیرت کنند.”
عباس امیرقلی درباره شرایط فرزندش در زندان اوین به کمپین گفت: “امیر در بند هشت زندان اوین و در سالنی نگهداری می‌شود که اغلب زندانیانش غیرسیاسی و غیرعقیدتی هستند و اصل تفکیک جرائم با توجه به اتهامات مختلف رعایت نشده است، بزرگ ترین مشکل هم جمعیت زیاد و بیش از ظرفیت بند است.”
امیر امیرقلی از روز ۲۱ فروردین ماه ۱۳۹۵ در اعتراض به وضعیتش و رعایت نکردن اصل تفکیک جرایم در بند هشت زندان اوین دست به اعتصاب غذای تر زد ولی با درخواست‌های خانواده و دوستانش دوازدهم اردیبهشت ماه به اعتصاب غذای خود پایان داد.
دستگیری ۳۰ پسر و دختر در جشن مختلط در رشت
۱۵ زن و ۱۵ مرد در یک جشن مختلط در شهر رشت با یورش ماموران نیروی انتظامی دستگیر شدند.
نیروهای انتظامی شهر رشت ۳۰ دختر و پسر را که در یک ویلا که اقدام به برگزاری جشن مختلط کرده بودند دستگیر کرد.
نیروی انتظامی شهر رشت جمعه شب ۲۶ شهریور ماه براساس اطلاعات دریافتی، در جریان برگزاری یک جشن مختلط قرار گرفت که با کسب «مجوزهای قضایی» به محل برگزاری جشن اعزام و وارد ویلا شده و ۱۵ زن و ۱۵ مرد را دستگیر کردند.
عدم تمدید مرخصی و بازگشت مریم نقاش زرگران به زندان / تصویر
در پی عدم تمدید مرخصی «مریم (نسیم) نقاش زرگران» نوکیش مسیحی و زندانی محبوس در بند زنان (نسوان) زندان اوین که پیش تر در ۳۱ مرداد ماه به مرخصی درمانی اعزام شده بود، ساعاتی پیش به زندان بازگشت .
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، «مریم (نسیم) نقاش زرگران» ۳۱ مرداد ماه سال جاری به مرخصی درمانی اعزام شد. این نوکیش مسیحی در ۱۵ تیرماه سال جاری در اعتراض به خواسته هایش ( آزادی بی قید و شرط) دست به اعتصاب غذا زده بود و در پی این اعتصاب غذا ۳ بار به بهداری زندان منتقل شد و به علت پایین بودن فشار به او سرم وصل شد. او در نهایت پس از گذشت ۲۷ روز ازاعتصاب غذای اعتراضی با قول مساعد مسوولین در روز یکشنبه ۱۰ مرداد ماه به اعتصاب غذای خود پایان داد.
علی رغم وعده های مسوولین جهت آزادی مشروط و همچنین مرخصی قابل تمدید برای این زندانی، طی تماس تلفنی خانواده با دادستانی به آنها گفته شد با درخواست آزادی مشروط این زندانی از سوی دادستان مخالفت شده و او می بایست جهت ادامه محکومیت خود به زندان بازگردد.
«مریم (نسیم) نقاش زرگران» در نهایت عصر روز جاری شنبه ۲۷ شهریور ماه جهت ادامه دوران محکومیت خود به زندان بازگشت.
این نوکیش مسیحی پیش تر نیز در ۵ خرداد ماه ۱۳۹۵ در اعتراض به ”عدم رسیدگی به وضعیت جسمی، وضعیت پرونده، عدم آزادی مشروط و مخالفت با اعطای مرخصی” دست به اعتصاب غذا زده بود وپس از گذشت یازده روز اعتصاب غذای اولش در ۱۷ خردادماه با تودیع وثیقه به مرخصی درمانی اعزام شد.
او با درخواست خانواده و دوستانش با این که تمامی خواسته‌هایش تحقق نیافته بود، به اعتصاب غذای خود پایان داد ودر نهایت با مخالفت دادستانی جهت تمدید مرخصی و همچنین تهدید به ضبط وثیقه (سند ۳۵۰ میلیون تومانی که جهت وثیقه قرار گذاشته شده بود)، عصر دوشنبه ۷ تیرماه جهت ادامه دوران محکومیت، خود را به زندان اوین معرفی کرد.
«مریم (نسیم) نقاش زرگران» مبتلا به بیماری «ASD» است و پیش تر در حدود ٩ سال پیش تحت عمل جراحی قلب قرار گرفته و در پی این جراحی او نیاز مبرم به مراقبت های ویژه و همیشگی پزشکی دارد.
اولین بار در اسفندماه ١٣٨٩ «مریم «نسیم» نقاش زرگان» پس از احضار به دفتر پیگیری وزارت اطلاعات مورد بازجویی و تهدید قرار گرفت.
درپی این بازجویی ها که با تهدید خانواده نیز همراه بوده است، سوالاتی در خصوص برگزاری کلیسای خانگی و جامع بوده است.
تنها پس از گذشت چند روز از بازداشت «سعید عابدینی» در سال ۱۳۹۱ که برای بازدید از خانواده و پیگیری تاسیس یک پرورشگاه» به ایران سفر کرده بود، «مریم «نسیم» نقاش زرگان» طی تماس تلفنی از سوی پلیس امنیت احضار و بازداشت شد .
منزل پدری این نوکیش مسیحی نیز در همان روز مورد تفتیش نیروهای امنیتی قرار گرفت و تمامی لوازم شخصی او به همراه کتاب ها و جزوات دینی توقیف شد.
نیروهای امنیتی پس از بازداشت، این نوکیش مسیحی را جهت انگشت نگاری به زندان اوین منتقل کرده و بدون کوچکترین توضیحی و بدون هیچ گونه تفهیم اتهامی او را به ساختمان وزرا منتقل کردند.
«مریم «نسیم» نقاش زرگان» مدت ۵ شبانه روز در بدترین شرایط و فقدان امکانات بهداشتی در این مکان بازداشت و مورد بازجویی قرار گرفت.
یک منبع نزدیک به این نوکیش مسیحی اغلب سئوالات مطرح شده را در خصوص برگزاری مراسم در این کلیسا ها عنوان کرد.
این نوکیش مسیحی پس از بازجویی ها به بند زنان (نسوان) زندان اوین منتقل شد و از سوی شعبه ٢ دادسرای شهید مقدس تفهیم اتهام شد.
اتهام منتسب داده شده به این نوکیش مسیحی (تبلیغ علیه نظام) عنوان شد.
«مریم «نسیم» نقاش زرگان» در نهایت پس از تحمل ١٩ روز بازداشت موقت به قید وثیقه ٧٠ میلیون تومانی از زندان آزاد شد.
خانم زرگان از سوی شعبه ٢٨ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی مقیسه به اتهام « اقدام علیه امنیت ملی از طریق اجتماع و تبانی» به ۴ سال حبس تعزیری محکوم شد.
این در حالی‌است که چنین اتهامی هرگز به او تفهیم نشده بود.
Cartoon: Proud
Just a few weeks after the publication of a 1988 audio recording on the late Grand Ayatollah Hosseinali Montazeri’s website in which he told Judiciary and Intelligence Ministry officials at a meeting that the mass executions of political dissidents inside Iranian prisons is “the Islamic Republic’s worst crime,” one of those officials, Mostafa Pourmohammadi, who is now the Justice Minister of Rouhani administration, said in a public speech that he has no regrets about his actions in 1988. “I am proud of carrying out God’s orders,” he told the crowd in Khorramabad in Lorestan Province on August 28, 2016. Mr. Pourmohammadi had denied any involvement in the executions during his campaign for the cabinet position in 2013. This is Touka Neyestani’s take on the issue.
همبستگی پارسی 