-

ماه: آوریل 2016

اعلام اعتصاب غذای خانواده بهشتی لنگرودی

منتشرشده در

523-300x191 (1)خانواده محمود بهشتی لنگرودی، سخنگوی پیشین کانون صنفی معلمان با انتشار اطلاعیه ای اعلام کردند که در همراهی با وی و همزمان با روز معلم بمدت دو روز در منزل دست به اعتصاب غذا خواهند زد.

ابوذر بهشتی، فرزند محمود بهشتی لنگرودی می گوید که این اعتصاب غذا را به منظور همراهی با پدرشان و در منزل برپا خواهند کرد و در حال حاضر برنامه ای برای حضور در مکان های عمومی نخواهند داشت.

وی همچنین اظهار می دارد که ممکن است علاوه بر خودش، مادرش و خواهرش، سایر بستگان نیز به این اعتصاب غذا بپیوندند، اما آن ها از این امر ممانعت می کنند.

بخشی از اطلاعیه اعتصاب غذای خانواده بهشتی که از طریق شبکه های اجتماعی در اختیار خبرنگار پایگاه خبری جارپرس قرار گرفته است، به قرار زیر است:

به نام خداوند دادگستر

مسئولان محترم جمهوری اسلامی اعم از قوه قضاییه، مجریه و مقننه

از آنجا که محمود بهشتی لنگرودی، معلم و فعال صنفی محبوس در بندِ هفتِ زندان اوین، در اعتراض به احکامی که توسط قضاتِ دادگاه انقلاب علیه ایشان صادر شده از روز چهارشنبه اول اردیبهشت ۹۵، برای سومین بار در هشت ماه اخیر، دست به اعتصاب غذا زده است و درخواست برگزاری دادگاهی علنی و قانونی، با حضور هیات منصفه، مطابق اصل ۱۶۸ قانون اساسی برای رسیدگی به اتهامات خود را دارد و علیرغم اینکه به دلیل اعتصابهای مکرر و براساس شهادت مسئولان زندان، پایبند به رعایت شرایط اعلام شده اعتصاب غذاست و وضعیت خطرناکی را از سر می گذراند، تاکنون هیچ پاسخی دریافت ننموده‌است.

هم اکنون، ما خانواده این معلم دربند جهت همراهی با ایشان از روز ۱۲ اردیبهشت، مصادف با «روز معلم» و آغاز هفته‌ی معلم، در اعتصاب غذا با ایشان همراهی خواهیم نمود که به مدت ۲ روز ادامه خواهد داشت.

ازطرف خانواده محمودبهشتی لنگرودی

معلم زندانی و فعال صنفی معلمان

Revolutionary Guards Going after Family Members of Iranian Journalists Living Abroad

منتشرشده در

Brother of Journalist Sentenced to Five Years in Prison13119065_1242985555729953_7613335651432385505_n-1

In a long-established practice of targeting the family members of Iranian journalists who live outside Iran, the Revolutionary Guards have sentenced the brother of a journalist to five years in prison, on trumped up national security charges.

The Guards have long harassed the relatives of Iranian journalists living abroad, in an effort to intimidate foreign-based reporters and silence critical media coverage of the Islamic Republic.

In the most recent case, Davoud Assadi, the brother of the well-known Iranian journalist Houshang Assadi who lives in Paris, was sentenced to the five-year prison term for “assembly and collusion against national security.”

Yet Davoud Assadi, while referred to for six months by Iranian news media as a “journalist” in detention, is neither a journalist nor has he ever been interested or involved in politics. Rather, he is the marketing manager of a private company based in Tehran. He is in his early 30s, married, and has a child.

His brother, Houshang Assadi, edited RoozOnline, a dissident news website funded by the Dutch parliament, which operated for 12 years until its closure at the end of 2015. Houshang Assadi was also the author of the critically acclaimed book Letters to My Torturers, which depicted his time as a political prisoner in Iran during the 1970s.

“I’m surprised that all this time my brother’s lawyer, Mr. [Mahmoud] Alizadeh [Tabatabaee], has described him as a journalist,” Houshang Assadi said in an interview with the Campaign. “My brother doesn’t even read the newspaper. [The Revolutionary Guards’ Intelligence Organization] has accused a man, who has never written a sentence in his life, of being a journalist in order to carry out their own security agenda.”

Asked why he is speaking out now, Houshang Assadi said he had learned of his brother’s arrest from their father, but did not publicize it because Davoud’s wife was told by Judiciary officials to keep quiet.

“My brother’s wife was summoned to Branch 13 of the Culture and Media Court. They treated her with a lot of respect and told her that Davoud would definitely be freed, but only after the mandatory three-month interrogation period,” said Houshang Assadi.

“They told her that she should absolutely refrain from giving me any information. My brother’s wife is not a social or political activist. She is a young woman busy raising a little boy. She believed what they told her,” he added.

“My brother’s wife has not had any contact with me during this time (since Davoud’s detention). I don’t blame her, given the atmosphere of intimidation they built around her. But I told my father that being silent about the framing of Davoud would be the worst thing for his situation,” continued Houshang Assadi.

“But [Davoud’s] wife insisted we should be quiet and comply with the authorities. For this reason, I was silent. But after the verdict was issued, I decided to talk and tell the world about the lies and injustice,” he said.

Four journalists—Issa Saharkhiz, Ehsan Mazandarani, Ehsan (Saman) Safarzaei and Afarin Chitsaz—were arrested on November 2, 2015 by agents of the Revolutionary Guards’ Intelligence Organization. That same day the agents arrested a fifth person who was presumed to be a journalist, but his identity was not immediately revealed. That person was Davoud Assadi.

Houshang Assadi told the Campaign his brother is faring poorly in prison.

“He was moved to Evin Prison’s Ward 8 last week, but before that he was in solitary confinement in Ward 2-A, run by the [Revolutionary] Guards,” said Houshang Assadi.

“I have heard that in Ward 8 Davoud is often curled-up in a corner and afraid to talk to anyone. He is a young man who has never been involved in social or political activities. Now, after months in solitary confinement, he’s so depressed and afraid that he doesn’t want to be in contact with anyone,” he told the Campaign.

“This is an obvious violation of human rights. It’s the worst kind of treatment when you arrest and punish someone only for your own goals; someone who’s not a political activist,” he added.

Mahmoud Alizadeh Tabatabaee, Davoud Assadi’s lawyer, recently told the Campaign that his client was convicted because of funds he had received from his brother, Houshang Assadi. Tabatabaee added that Assadi insisted in court that he did not know why his brother was sending him money, but the judge was not convinced.

But according to Houshang Assadi, it was always clear that the money was for their father’s medical expenses.

“Mr. Alizadeh [Tabatabaee] is giving out wrong information. It has been a year and a half since I learned about my father’s illness. As brothers, we agreed to each pay a certain amount for his treatment,” said Houshang Assadi.

“I wired 7.8 million tomans ($2,500 USD) to my brother’s account for my father’s medical bills. Sometimes I also shipped pills that could not be found in Tehran,” added Houshang Assadi. “If the court has evidence that the money I sent was spent on anything other than my father’s expenses, it should publish it.”

“We did not have a secret account and we were not involved in anything clandestine. Why isn’t the security establishment showing [evidence that] the money was spent for other things? Because they know the accusation is totally false,” said Houshang Assadi. “My feeling is that my brother’s arrest is a warning to me and other political activists based abroad that [the Revolutionary Guards’ Intelligence Organization] could intimidate our relatives instead of us.”

“A few months before they arrested these journalists [on November 2, 2015], there was a wave of propaganda against Iranian media operating abroad, including RoozOnline,” added Houshang Assadi. “There were articles that claimed RoozOnline had sent millions of dollars to Iran on behalf of Western intelligence agencies. They even published a so-called list of how much we paid Iranians, but RoozOnline did not have any reporters inside Iran.”

“It was obvious that [the Revolutionary Guards’ Intelligence Organization] wanted to frame RoozOnline and other outlets in foreign countries. My guess is that they arrested Davoud just to back up their conspiracy theories,” he said.

“Based on what I’ve heard from my family, Mr. Alizadeh [Tabatabaee] told them that [during court proceedings] Davoud had completely rejected the charges against him and consistently stated that the money he received from me was spent on our father’s medical treatment,” he added. “But the court did not accept his explanation.”

Houshang Assadi also told the Campaign that he and Davoud Assadi were not in contact very often: “We live in different worlds, far apart. I remember when I called to wish him a happy new year and told him that our website was closing down, he asked me what the name of the site was.”

On the same day that Davoud Assadi’s five-year prison sentence was issued, newspaper columnist Afarin Chitsaz, who wrote for Iran, the official daily newspaper of the Rouhani administration, was sentenced to 10 years in prison. Ehsan Mazandarani, the editor-in-chief of the reformist Farhikhtegan newspaper, was also sentenced to seven years in prison, while Ehsan (Saman) Safarzaei, another reformist journalist who is the international desk editor of Andisheh Pooya magazine, was sentenced to five years in prison.

Issa Saharkhiz, a prominent reformist journalist who was arrested at the same time as the other journalists, has not yet stood trial because he has been hospitalized for serious medical illnesses.

مادر آفرین چیت ساز، روزنامه نگار: دخترم شش ماه در سلول انفرادی بود؛ او را زدند تا اعتراف بگیرند

منتشرشده در به‌روزرسانی شده در

491

مادر آفرین چیت ساز، ستون نویس روزنامه ایران که در تاریخ ۱۱ آبان به همراه چند روزنامه نگار دیگر بازداشت و اخیرا به ۱۰ سال حبس محکوم شده است به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: «ما از این حکم در شوک هستیم. آفرین گفت کاش من مرده بودم. دخترم بسیار افسرده و بیمار است و ما هنوز نفهمیدیم چرا او بازداشت شده و بر پایه چه منطقی می گویند او علیه امنیت کشورش اجتماع کرده و با بیگانگان ارتباط داشته است. آفرین به این حکم اعتراض کرده است.»

آفرین چیت ساز، ستون نویس روزنامه ایران که در تاریخ ۱۱ آبان ماه در منزلش بازداشت و به بند دو– الف سپاه پاسداران در زندان اوین منتقل شد، طبق حکمی که روز هفتم اردبیهشت ماه رسانه ای شد به اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی و ارتباط با دول بیگانه» به ۱۰ سال حبس محکوم شده است. به گفته مادر خانم چیت ساز او از دو هفته پیش از سلول انفرادی بند دو-الف سپاه به بند زنان زندان اوین منتقل شده است.

مریم آزاد پور که از زمان دستگیری فرزندش تا کنون با رسانه ها گفتگویی نداشته است درباره نحوه دستگیری فرزندش به کمپین گفت: «عصر روز ۱۱ آبان ماه قرار بود با هم به دندانپزشکی برویم اما از او خبری نشد. تا شب بارها با او تماس گرفتم اما به تلفنش جواب نمی داد. شب به خانه اش رفتم. آقای محمد نوری، سردبیر روزنامه ایران هم آمدند. با هم در را شکستیم و داخل شدیم. فکر می کردم با صحنه بدی مواجه خواهم شد، خدا را شکر آن چیزی که فکر می کردم را ندیدم. اما با منزل بهم ریخته اش مواجه شدم. آنجا بود که حدس زدیم حتما ماموران او را بازداشت کرده اند. آقای نوری به هر که فکر می کرد تماس گرفت اما جوابی نگرفت. نزدیک صبح چاره ای نداشتم جز اینکه به خانه پیش همسر بیمارم برگردم.»

خانم آزاد پور در ادامه گفت: «ساعت ده صبح از اطلاعات امنیت اوین به منزل تماس گرفتند و گفتند دخترتان برای شما بسیار بی تاب است، دو دقیقه با او صحبت کنید. فقط توانستم صدایش را بشنوم بعد از آن تا یکماه هیچ خبری از دخترم نداشتم. پس از یکماه توانستیم با او ملاقات کنیم و تا زمانیکه به بند عمومی منتقل شود چند بار با او ملاقات داشتیم اما همه ملاقات ها با حضور یک بازجو بود. در همین ملاقات ها متوجه شدم که هشت مامور به خانه اش رفته اند تا یک دختر جوان را دستگیر کنند.»

مادر آفرین چیت ساز با اظهار اینکه حال دخترش خوب نیست، گفت: «آفرین بسیار افسرده و بیمار است. شش ماه در سلول انفرادی دو متر در ۱۷۵ متر بوده که فقط روزی دو بار به مدت نیم ساعت وقت تنفس در حیاط خلوت بند را داشته که دور تا دورش فقط دیوار بوده و بس. در تمام این شش ماه فقط با همان یک دست لباسی که دستگیر شده بود، در سلول بود. حتی قبول نمی کردند ما یک دست لباس دیگر به او بدهیم. البته حالا به بند عمومی آمده که در مقایسه با وضعیت قبلی خیلی بهتر است. غیر از بهم ریختگی روحی، آفرین کلیه درد و تپش قلب شدید دارد. چندین بار به بهداری زندان رفته اما آنجا فقط مسکن به او داده اند.»

مریم آزادپور با اظهار اینکه دخترش در بازجویی ها مورد آزار قرار گرفته است به کمپین گفت:‌ «در حالی که چشمان فرزندم بسته بوده با بطری آب او را زده اند تا اعتراف بگیرند. اما این اذیت ها از سوی بازجوی اصلیش نبوده است. بازجوی اصلی بسیار با او و ما با احترام رفتار می کرد. ما این رفتارها را از طریق مطرح کردن با قاضیش پیگیری خواهیم کرد.»

مادر افرین چیت ساز با اظهار اینکه این روزنامه نگار اتهامش را در دادگاه نپذیرفته است به کمپین گفت: «آفرین فعال سیاسی نیست. آفرین ایران را دوست داشت و به نظام جمهوری اسلامی و آقای روحانی علاقمند بود. به آفرین اتهام اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی را زده اند اما سوال من این است که آفرین با چه کسی می توانسته علیه امنیت ملی اجتماع کند. به او اتهام سخیف همکاری با دولت های بیگانه را زده اند اما آفرین اصلا نیازی به چنین حرکت هایی نداشت. بله، آفرین بارها به خارج از کشور سفر کرده چون از نظر خانوادگی امکانش را داشته است و اگر می خواست می توانست به راحتی از ایران برود اما ایران را دوست داشت و می خواست بماند. آفرین روزنامه نگار بود، نقاشی می کرد و گاهی مستند می ساخت، همین.»

خانم آزاد پور در ادامه گفت:‌ «ماموران در روز دستگیری او به همراه خیلی چیزهای که ضبط کرده اند، مدرک کارگردانی او را که ۱۷ سال پیش گرفته، با خود برده اند. برای من بسیار جای سوال دارد که آخر این مدرک به چه دردشان می خورد. من اصلا از سیاست سر در نمی آورم اما این را هم نمی فهمم که مدرک کارگردانی دخترم چه ارتباطی می توانسته با اتهامش داشته باشد.»

احسان مازندرانی، آفرین چیت ساز، احسان (سامان) صفرزایی به همراه عیسی سحرخیز روزنامه نگار و فعال سیاسی (که حکم وی هنوز صادر نشده است) در روز ۱۱ آبان ماه ۱۳۹۴ توسط ماموران سازمان اطلاعات سپاه پاسداران بازداشت شدند و هیچیک از آنها تاکنون آزاد نشده اند.

احسان مازندرانی روزنامه‌نگار و مدیرمسئول روزنامه فرهیختگان به ۷ سال، احسان (سامان) صفرزایی روزنامه‌نگار و دبیر بین الملل نشریه اندیشه پویا به ۷ سال، و آفرین چیت‌ساز ستون نویس روزنامه ایران به ۱۰ سال محکوم شد. هنوز دادگاه عیسی سحرخیز برگزار نشده و او فعلا برای مداوای بیماری هایش در بیمارستان به سر می برد.

کمتر از یک ماه پس از دستگیری این روزنامه نگاران، احمد خاتمی، عضو مجلس خبرگان روز دوشنبه نهم آذر ماه مدعی شد این روزنامه نگاران اعترافاتی کرده اند و از اتهام “همراهی با آمریکا” سخن گفت. وی در سخنرانی خود مدعی شد: “اخیرا روزنامه نگارانی که به جرم همراهی با آمریکا بازداشت شده اند، در اعترافات خود عنوان کرده اند از برخی مقاله می گرفتند، به آنها پول می دادند و بعد مقاله را دستکاری کرده و در اختیار روزنامه های آمریکایی قرار می داند.”

با وجود سکوت قوه قضاییه در مورد این پرونده، خبرگزاری تسنیم وابسته به سپاه پاسداران هم روز دوشنبه ۱۲ بهمن ماه اتهامات روزنامه نگاران بازداشت شده را “همکاری با دول متخاصم غربی” عنوان کرد.

رسانه های وابسته به نیروهای امنیتی مانند فارس پیش تر مدعی شده بودند که این روزنامه نگاران “از عوامل مرتبط با پروژه نفوذ دشمن در کشور که در مطبوعات فعال بودند، بازداشت شدند.” علی شیرازی، نماینده آیت الله علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی در نیروی قدس سپاه پاسداران، روز ۱۲ بهمن ماه گفت: ”به‌زودی از رسانه ملی فیلم اعتراف افرادی که در طرح نفوذ دستگیر شدند پخش خواهد شد و ملت ایران پشت‌صحنه نفوذ را مشاهده خواهند کرد.”

دستگیری و حکم پنج سال زندان برای داوود اسدی، برای ارتباط با برادر روزنامه‌نگارش در پاریس

منتشرشده در

13119065_1242985555729953_7613335651432385505_n-1.jpgنزدیک به شش ماه پس از دستگیری داوود اسدی، فردی که تاکنون از او به عنوان یکی از پنج روزنامه نگار دستگیر شده در تاریخ۱۱ آبان ۱۳۹۴ نام برده می شد، با اظهارات وکیل و برادرش مشخص شد او هرگز روزنامه نگار و یا حتی فعال سیاسی نبوده است.

داوود اسدی، متاهل و دارای یک فرزند، مدیر فروش یک شرکت خصوصی است. او در دادگاه انقلاب به اتهام اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی به پنج سال حبس محکوم شده و اکنون در بند هشت زندان اوین به سر می‌برد. این حکم روز هفتم اردبیهشت ماه توسط وکیلش آقای علیزاده طباطبایی رسانه ای شد.

هوشنگ اسدی، روزنامه نگار باسابقه و یکی از مدیران سایت روزآنلاین که برادر این زندانی است به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت:«من از آقای علیزاده، وکیل او تعجب می کنم که چرا در این مدت او را روزنامه نگار خواند و هیچ جا نگفت که ایشان روزنامه نگار نبوده است. برادر من نه تنها روزنامه نگار نیست، بلکه حتی روزنامه خوان هم نیست. برای آدمی که حتی در طول عمرش یک خط هم ننوشته سمت روزنامه نگاری را اختراع کردند تا پروژه امنیتی خود را پیش ببرند.»

هوشنگ اسدی در پاسخ به این سوال که چرا پس از گذشت ماهها از دستگیری برادرش حرف زده، به کمپین گفت: «من از طریق پدرم باخبر شدم که برادرم در همان روزی که بقیه خبرنگارها دستگیر شدند، بازداشت شده است. همسرش را به شعبه ۱۳ دادگاه فرهنگ و رسانه خواسته بودند، در آنجا با او با احترام بسیار رفتار کرده و گفته بودند که داوود قطعا آزاد می شود و فقط باید مرحله سه ماه بازجویی را طی کند. به همسرش گفته بودند که نباید به هیچ وجه به من خبر بدهد. همسر برادرم نه فعال اجتماعی است و نه فعال سیاسی. او یک خانم جوانی است که مشغول زندگی و پسر خردسالش است بنابراین حرف آنها را باور کرد.»

آقای اسدی در ادامه گفت: «همسرم برادرم در این مدت هیچ تماسی با من نداشته که با این فضای ارعابی که ساخته‌اند حق هم دارد. اما من به پدرم گفتم که اینها برای داوود نقشه دارند و سکوت درباره اش بدترین چیز است. اما همسرش اصرار به سکوت و مصالحه داشت و من هم به همین دلیل سکوت کردم، اما بعد از صدور حکم تصمیم گرفتم که دیگر حرف بزنم و جهان را در جریان این دروغ و ناعدالتی بگذارم.»

در روز ۱۱ آبان ماه ۱۳۹۴ چهار روزنامه نگار به نام های عیسی سحرخیز، احسان مازندرانی، سامان صفرزایی و آفرین چیت ساز دستگیر شدند و تا مدت ها نام پنجمین روزنامه نگاری که سازمان اطلاعات سپاه مدعی دستگیری او شده بود مشخص نبود و بعدتر از او با عنوان داوود اسدی نام برده شد. سازمان اطلاعات سپاه پاسداران یک روز پس از دستگیری آنها در تاریخ ۱۲ آبان ماه ضمن برعهده گرفتن مسوولیت بازداشت شان اظهار کرده بود این ها خبرنگارانی از اعضای «شبکه نفوذی وابسته به دولت های آمریکا و انگلیس» هستند.

آقای اسدی درباره وضعیت فعلی برادرش به کمپین گفت: «اوهفته گذشته به بند هشت زندان اوین منتقل شده اما قبل از آن در سلول انفرادی بند دو–الف سپاه در اوین بوده است. من شنیده ام که داوود در بند هشت بیشتر اوقات گوشه ای قوز کرده و حتی از صحبت کردن با آدم های دیگر می‌ترسد. این جوان که هیچ وقت در زندگیش فعالیت اجتماعی و سیاسی نداشته را ماهها در سلول انفرادی نگه داشته‌اند و حالا چنان افسرده و ترسیده است که حاضر به ارتباط با دیگران نیست. این بارزترین نقض حقوق بشر است، این بدترین رفتار است که کسی‌که فعال سیاسی نیست را فقط برای پیش بردن هدف هایتان دستگیر و مورد مجازات قرار دهید.»

علیزاده طباطبایی، وکیل داوود اسدی روز هفتم اردبیهشت ماه در توضیح اتهام موکلش به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفته بود او به دلیل ارتباطات مالی که بین او برادرش وجود داشته به اتهام اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی متهم شده است. آقای طباطبایی گفته بود که موکلش در دفاع خود در دادگاه گفته او در جریان نبوده که پول هایی که برادرش می فرستاده برای چه کاری بوده است.

هوشنگ اسدی درباره ارتباط مالی با برادرش به کمپین گفت: «اولا من از آقای علیزاده برای این اطلاع رسانی نادرست متعجبم. من یکسال و نیم پیش متوجه شدم که پدرم بیمار است. ما برادرها هر کداممان قرار شد که پولی برای درمان بیماری پدر بدهیم. من هم مقدار ۷ میلیون و هشتصد هزار تومان به حساب داوود فرستادم که هر ماه داوود خرج پدرم بکند. گاهی هم داروهایی که در تهران برای پدرم یافته نمی شد تهیه می کردم و می فرستادم. اگر دادگاه سندی دارد که این پول برای کسی غیر از پدرم خرج شده منتشر کند.»

آقای اسدی در ادامه گفت: «حساب ما مخفی نبوده و ما کار مخفیانه ای انجام نداده‌ایم. اگر به گفته دستگاه امنیتی این پول برای مصارف دیگر خرج شده سندش این را نشان نمی دهد. چون خودشان می دادند این اتهام از بیخ و بن غلط است. من احساس می کنم با دستگیری برادر من، می خواستند به من و بقیه فعالان سیاسی خارج از کشور نشان دهند که آنها می توانند به جای ما، اعضای خانواده مان را اذیت کنند.»

هوشنگ اسدی، مدیر سایت تعطیل شده روزانلاین گفت: «چند ماه قبل از دستگیری این روزنامه نگاران، تبلیغات وسیعی علیه سایت های خارج از ایران از جمله روزآنلاین شروع کردند. نوشتند که روزآنلاین میلیون ها دلار از سازمان های اطلاعاتی خارج به ایران فرستاده است و یک لیست هم منتشر کردند از ارقامی که ما به ایرانی ها داده ایم. اما این لیست در واقع ارقامی بود که برای روزنامه نگارانی که در خارج از کشور برای روزانلاین مطلب می نوشتند به عنوان حقوق شان داده شده بود. روز آنلاین هیچ خبرنگاری در داخل ایران نداشت. مشخص بود که این پرونده سازی علیه روزآنلاین و سایت های خارج از کشور است. حدس من این است که با دستگیری داوود فقط می خواستند به پروژه نفوذشان کمک کنند.»

آقای اسدی در پاسخ به این سوال که آیا برادرش در بازجویی ها و یا در دادگاه اتهامش را پذیرفته به کمپین گفت: «اینطور که من از خانواده شنیدم و وکیلش گفته است داوود مطلقا اتهامش را قبول نکرده و مکرر گفته است که پولی که هوشنگ می فرستاده خرج درمان پدرم می کرده است. اما دادگاه نپذیرفته است.»

آقای اسدی در توضیح فعالیت های برادرش گفت: «داوود حدود ۳۰ سال سن دارد، مدیر فروش یک شرکت خصوصی بود و سرش گرم زندگی خانوادگی و شغلی اش بود و در یکسال گذشته از پدر بیمارم نیز مراقبت می کرد. من و برادرم خیلی با هم رابطه نداشتیم. ما اساسا از جهان هم دور بودیم. یادم می آید وقتی برای تبریک سال نو با هم تماس گرفتیم به او گفتم امسال سایت مان تعطیل می شود و او گفت سایت شما چیست؟»

احسان مازندارنی، آفرین چیت ساز، احسان (سامان) صفرزایی به همراه عیسی سحرخیز روزنامه نگار و فعال سیاسی (که حکم وی هنوز صادر نشده است) در روز ۱۱ آبان ماه ۱۳۹۴ توسط ماموران سازمان اطلاعات سپاه پاسداران بازداشت شدند و هیچ کدام از آنها تاکنون آزاد نشده اند.

احسان مازندرانی روزنامه‌نگار و مدیرمسئول روزنامه فرهیختگان به ۷ سال، احسان (سامان) صفرزایی روزنامه‌نگار و دبیر بین الملل نشریه اندیشه پویا به ۷ سال، آفرین چیت‌ساز ستون نویس روزنامه ایران به ۱۰ سال محکوم شد. هنوز دادگاه عیسی سحرخیز برگزار نشده و او فعلا برای مداوای بیماری هایش در بیمارستان به سر می برد.

کمتر از یک ماه پس از دستگیری این روزنامه نگاران، احمد خاتمی، عضو مجلس خبرگان روز دوشنبه نهم آذر ماه مدعی شد این روزنامه نگاران اعترافاتی کرده اند و از اتهام “همراهی با آمریکا” سخن گفت. وی در سخنرانی خود مدعی شد: “اخیرا روزنامه نگارانی که به جرم همراهی با آمریکا بازداشت شده اند، در اعترافات خود عنوان کرده اند از برخی مقاله می گرفتند، به آنها پول می دادند و بعد مقاله را دستکاری کرده و در اختیار روزنامه های آمریکایی قرار می داند.”

با وجود سکوت قوه قضاییه در مورد این پرونده، خبرگزاری تسنیم وابسته به سپاه پاسداران هم روز دوشنبه ۱۲ بهمن ماه اتهامات روزنامه نگارات بازداشت شده را “همکاری با دول متخاصم غربی” عنوان کرد.

رسانه های وابسته به نیروهای امنیتی مانند فارس پیش تر مدعی شده بودند که این روزنامه نگاران “از عوامل مرتبط با پروژه نفوذ دشمن در کشور که در مطبوعات فعال بودند، بازداشت شدند.” علی شیرازی، نماینده آیت الله علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی در نیروی قدس سپاه پاسداران، روز ۱۲ بهمن ماه گفت: ”به‌زودی از رسانه ملی فیلم اعتراف افرادی که در طرح نفوذ دستگیر شدند پخش خواهد شد و ملت ایران پشت‌صحنه نفوذ را مشاهده خواهند کرد.”

Journalists in Iran Slapped with Long Prison Sentences

منتشرشده در

Untitled-1-6.jpg

Three journalists and the brother of a journalist have been given prison sentences ranging from five to ten years after spending months in detention, the lawyer representing two of the individuals told the International Campaign for Human Rights in Iran.

The newspaper columnist Afarin Chitsaz, who wrote for Iran, the official daily newspaper of the Rouhani administration, was sentenced to 10 years in prison while the reformist journalist Ehsan Mazandarani, who is editor-in-chief of Farhikhtegan newspaper, was sentenced to seven years in prison. The reformist journalist Ehsan (Saman) Safarzaei, who is the international desk editor of Andisheh Pooya magazine, and Davoud Assadi, whose brother is the editor of a Paris-based dissident news website, were each sentenced to five years in prison.

Mazandarani was found guilty of “assembly and collusion against national security” and “propaganda against the state,” said his lawyer, Mahmoud Alizadeh Tabatabaee, who is also representing Assadi. The charges were connected to Mazandarani’s alleged collaboration with Iranian media outlets based abroad.

“We rejected this charge but the court made a ruling based on presented evidence that we believed to be unacceptable,” said Tabatabaee.

“[Assadi’s] five-year prison sentence was also for ‘assembly and collusion against national security.’ He was found guilty because his brother, Houshang Assadi, an editor of RoozOnline, sent him money [from Paris], but Davoud insisted that he was unaware of the reason why his brother did so,” added Tabatabaee. “Unfortunately, the court did not accept this explanation.”

The sentences against Mazandarani and Assadi will be appealed, Tabatabaee told the Campaign.

Tabatabaee added that even though he does not represent Afarin Chitsaz, he has learned that she received her 10-year prison sentence for alleged “collaboration with foreign governments” in addition to “assembly and collusion against national security.”

An informed source also told the Campaign that the court found Ehsan (Saman) Safarzaei’s articles to be “against national security.” Since they were written for media outlets abroad, the judge decided that Safarzaei was guilty of “assembly and collusion against national security” even though his lawyer argued otherwise.

Mazandarani and Chitsaz, and prominent journalist Issa Saharkhiz, who is still awaiting sentencing, were arrested by the Revolutionary Guards’ Intelligence Organization during a wave of arrests on November 2, 2015.

A month after their arrest, Ahmad Khatami, a hardline member of the Assembly of Experts, accused the journalists of “cooperation with America” and claimed they had all confessed to writing for U.S. publications for money. News organizations affiliated with the Revolutionary Guards and Iran’s security establishment have made similar allegations.

“The confessions of those recently arrested in connection with an infiltration plot will be broadcast in the near future and the Iranian people will see how they operated behind the scenes,” said Ali Shirazi, the supreme leader’s representative to the Revolutionary Guard’s Qods Force, on February 1, 2016.

Political prisoners in Iran are subjected to harsh conditions and various forms of torture to extract false confessions, which are then used as evidence to convict.

درگیری جنجالی در پی سوال دانشجو از کاندیدای اصولگرا درباره مدرک زبان انگلیسی وی + ویدیو

منتشرشده در

محمدرضا میرتاج‌الدینی نماینده‌ی اصول‌گرای مجلس شورای اسلامی در رزومه خود آورده است که تافل زبان دارد. دانشجویی در یکی از سخنرانی‌های او می‌گوید که برای بررسی صداقت شما تنها به یک سوال من پاسخ بدهید و بعد شروع می‌کند به انگلیسی با تاج‌الدینی صحبت کردن…با این دانش‌جو برخورد خشنی صورت می‌گیرد.

عدم رسیدگی پزشکی و مرگ یک زندانی در زندان رجایی‌شهر

منتشرشده در به‌روزرسانی شده در

zendan-rajaishahrروز جاری عدم رسیدگی پزشکی باعث مرگ حسین افراسیابی از زندانیان محبوس در زندان رجایی‌شهر کرج شد.

امروز حسین افراسیابی، ۴۰ ساله در اثر مصرف بیش از حد «قرص» راهی بهداری شد که به دلیل عدم رسیدگی پزشکی و تاخیر در اعزام، در راه بیمارستان جان خود را از دست داد.

آقای افراسیابی زندانی۴۰ ساله با اتهام قتل در بند ۱۰ سالن ۳۰ معروف به سالن «قرصی ها» در زندان رجایی‌شهر کرج نگهداری می‌شد.

Bus Drivers’ Union Leader Awaiting Sentencing for Peaceful Labor Activism

منتشرشده در

Untitled-1-4.jpg

Ebrahim Maddadi, a labor activist and leading member of Tehran’s bus drivers’ union, is awaiting sentencing after standing trial on April 16, 2016. Arrested for his peaceful activism, Maddadi has been charged with “collusion and assembly against national security,” his lawyer, Saleh Nikbakht, told the International Campaign for Human Rights in Iran.

Maddadi, deputy chairman of the Union of Workers of the Tehran and Suburbs Bus Company, was arrested on several occasions during the past eight years, and served three and a half years in prison (2008-2011) for his peaceful activism. He was charged with “collusion and assembly against national security.”

Maddadi was last arrested on April 29, 2015, two days before International Labor Day (May 1), along with three other union activists.

Independent labor unions are banned in Iran, strikers are often fired and risk being detained, and labor leaders face long prison sentences on trumped up national security charges.

Nikbakht also represents Davood Razavi, a board member of the bus drivers’ union who was arrested at the same time as Maddadi. Nikbakht told the Campaign that Razavi was tried in January 2016 and sentenced to five years in prison for “collusion and assembly against national security.” Razavi is currently awaiting a ruling on his appeal.

According to the bus union’s website, Maddadi and Razavi were arrested in their homes while they were preparing for Labor Day gatherings by Intelligence Ministry agents on April 29, 2015. Maddadi and Razavi were held at Evin Prison’s Ward 209, which is controlled by the Intelligence Ministry, and released after 22 days on 1 billion rials (about $33,000 USD) bail.

The website also reported that Reza Shahabi, another member of the union’s board, has served five of his six-year prison sentence and is now on medical furlough. Shahabi was sentenced to an additional one year in prison in March 2015 by Judge Mashallah Ahmadzadeh; the sentence was upheld by the appeals court.

Punishment for any kind of organized labor protest is swift and severe. Instances of workers being fired after their participation in protests are numerous in Iran. For example, nearly 1000 workers at the Safa Rolling company in Saveh were fired in February 2015, and as the protests over unpaid wages continued, others who joined the strikers were fired as well.

“The Union of Workers of the Tehran and Suburbs Bus Company condemns these punishments against labor activists and calls for an end to the security and police state surrounding workers and teachers, and demands the freedom of all workers and teachers who have fought for their rights,” said the union in a statement on April 16 2016.

“We state once again that workers and other union activists will never set aside their just demands even in the face of pressures from the security and police forces,” continued the statement.

The International Labor Organization (ILO), of which Iran is a member, mandates the right of workers to associate freely and bargain collectively, and its Committee on Freedom of Association is charged with investigating complaints relating to its observance by member states. Its March 2014 report notes Case No. 2508, in which the International Trade Union Confederation (ITUC) and the International Transport Workers’ Federation (ITF) lodged a complaint against the Iranian government.

The complaint cited “continued acts of repression against the local trade union at the bus company, including: harassment of trade unionists and activists; violent attacks on the union’s founding meeting; the violent disbanding, on two occasions, of the union general assembly; and the arrest and detention of large numbers of trade union members and leaders under false pretenses (disturbing public order, illegal trade union activities).”

Iran is also obligated under international law. It is a signatory to the International Covenant on Civil and Political Rights, which mandates in Articles 21 and 22 freedom of association and guarantees the right to form trade unions, and to the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, which guarantees in Article 8 the right of workers to form or join trade unions and protects the right of workers to strike.

The Iranian Constitution also contains provisions for such rights: Article 26 guarantees the right to form “parties, societies, political or professional associations,” and Article 27 states that “Public gatherings and marches may be freely held, provided arms are not carried and that they are not detrimental to the fundamental principles of Islam.”

هفت روز، هفت یادداشت: اگر امیدکوکبی نمی خواست به سرطان کلیه دچار شود باید چه کارهایی نمی‌کرد؟

منتشرشده در

7dayskokabee.jpg

  • نوشته ابراهیم نبوی

امید کوکبی، سرطان و نخبه کشی – امید کوکبی نخبه زندانی ایرانی به دلیل عدم مراقبت در زندان به سرطان کلیه دچار شد و پس از جراحی کلیه او برداشته شد. اگر او نمی خواست به سرطان کلیه دچار شود باید چه کارهایی نمی‌کرد؟

یک، نباید باهوش می شد. اصلا به فرض که نمی توانست جلوی باهوش شدن خودش را می گرفت، می توانست به جای اینکه دانشمند شود، از هوش اش برای پول درآوردن استفاده کند، تا بعدا وقتی پولدار شد به عنوان متخلف اقتصادی زندانی شود و بیست سال در زندان بماند.

دو، می توانست باهوش باشد، ولی در ایران باقی بماند و در همان ایران تحصیل یا تدریس کند. در این حالت احتمالا مثل بسیاری از باهوش هایی که در ایران در دانشگاه ماندند، دستگیر می شد و به زندان می  رفت و به این فکر می کرد که اگر از ایران بیرون می آمد هیچ مشکلی پیدا نمی کرد.

سه، می توانست باهوش باشد و از ایران هم بیرون بیاید و در همان تگزاس هم به درسش ادامه می داد، بعد از مدتی هم می شد کارمند دولت آمریکا و خیلی راحت به عنوان شهروند آمریکا به ایران می رفت، و این بار به عنوان شهروند آمریکا در ایران دستگیر می‌شد، و مثل کیان تاج بخش خیلی شیک در ایران می‌ماند و به جای اینکه سرطان بگیرد، به تدریج دق می کرد.

چهار، می توانست در آمریکا بماند و به ایران نرود. خیلی راحت. و به جای اینکه در تهران خانواده اش را ببیند، آنها به آمریکا می آمدند و او را می دیدند، در این حالت پدر و مادرش از دوری او دق می کردند و به جای اینکه خودش سرطان بگیرد، پدرش سرطان می گرفت.

پنج، می‌توانست در ایران به دنیا نیاید، یا حداقل می توانست الآن به دنیا نیاید، می توانست صد سال قبل به دنیا بیاید که در دوره مشروطه مثل بسیاری از نخبه های دیگر یا دق کند، یا در حکومت بماند و مثل امیرکبیر شاهرگش را بزنند، یا مخالف حکومت باشد و مثل میرزا آقاخان کرمانی کشته شود.

اصلا چه معنی دارد، آدمی هم باهوش باشد، هم ایرانی باشد و هم از ایران خوشش بیاید. نتیجه همین می شود که سرطان می‌گیرد.

ایست، بازرسی، بزن بغل!

سردار ساجدی نیا اعلام کرد که گشت نامحسوس توسط ۷۰۰۰ مامور تربیت شده پلیس به زودی شروع به کار می کند. این گشت نامحسوس قرار است همان کاری را که ۳۷ سال است گشت های محسوس انجام دادند و به نتیجه نرسیدند، این دفعه به نتیجه برساند. روش کار چنین است که گشت نامحسوس توی خیابان های شهر راه می افتد و ماشین های که صدای ضبط صوت شان زیاد است، یا خانمهایی که حجاب شان را در ماشین شخصی شان کشف کرده اند، یا آقایانی که به خانم بغل دستی شان لبخند می زنند، کشف می کند و نمره ماشین را به پلیس تهران تکست می کند. پلیس هم راننده ماشین را احضار کند و با او برخورد کند. پلیس امیدوار است که بعد از این اتفاق مشکل حجاب، مشکل فساد اخلاقی و فاجعه گوش کردن موسیقی در ماشین مردم تهران حل شود.

فرض اول: در هر ماشین گشت محسوس حداقل سه نفر آدم احتمالا باید وجود داشته باشند. این سه نفر آدم احتمالا در طول ده دوازده ساعتی که گشت محسوس خیابان را کنترل می کند، حداقل باید پنج نفر را به عنوان متخلف پیدا کنند. حالا فرض کنیم روزانه هر ماشین گشت نشانی پنج نفر و در مجموع ۳۵ هزار متخلف را به مرکز پلیس اطلاع بدهند. یعنی در ماه بیش از یک میلیون ماشین باید به پلیس مراجعه کنند. و فرض کنیم که این گشت حداقل یک سال کار کند، و شماره ۱۲ میلیون ماشین متخلف فقط در تهران به پلیس اطلاع داده شود. یعنی در شهری که کلا پنج میلیون خودرو در آن وجود دارد، پلیس قرار است تخلف دوازده میلیون ماشین را پیگیری کند. آیا راه بهتر این نیست که همه صاحبان آن پنج میلیون ماشین خودشان بروند به مرکز پلیس و به عنوان متخلف خود را معرفی کنند؟

فرض دوم: این موضوع واضح و مشخص است که افرادی که از نظر پلیس بدحجاب هستند، یا صدای موسیقی شان بلند است یا منکرات انجام می دهند، این کار را فقط در ساعت اداری انجام نمی دهند. مثلا فرض کنید که ملت قهرمان ایران، دقیقا از ساعت هشت صبح اقدام به کشف حجاب می کنند و دقیقا تا ساعت ۴ بعد از ظهر کارشان را تمام می کنند. چنین چیزی که ممکن نیست، در واقع پلیس نامحسوس باید حداقل روزی دوازده ساعت کار کند. آیا اگر در این دوازده ساعت اگر گشت موفق نشود پنج متخلف را شناسایی کند، این کار احمقانه نیست؟ شهری که هر دو ساعت در آن نتوان یک بدحجاب پیدا کرد، اصلا پلیس می خواهد چکار؟

فرض سوم: اگر فرض کنیم که بعد از پنج ماه همه ماشین های تهران به عنوان متخلف معرفی شدند، دیگر متخفلفی باقی نمی ماند که گشت بخواهد. پس با این فرض کار گشت محسوس بعد از پنج ماه تمام می شود. واقعا اگر می شد مشکل بدحجابی اتومبیل سواران را پنج ماهه حل کرد، ۳۷ سال گشت محسوس برای چه تا به حال به نتیجه نرسیده است؟

فرض چهارم: گشت نامحسوس برای همیشه لازم است، چون ممکن است مسافران بعضی ماشین ها هر روز و چند بار در هفته تخلف کنند و هی پلیس آنها را جریمه کند و ماشین شان را توقیف کند، هی آنها تخلف کنند و کارشان را تکرار کنند. این فرض غلط است، چون بعد از پنج ماه دیگر ماشینی باقی نمی ماند که بخواهد تخلف کند. یا اگر فرض کنیم که مردم با وجود همه مجازات ها باز هم به کارشان ادامه بدهند، پس گشت نامحسوس فایده ای ندارد. این هم که از همین حالا معلوم است، پس از همین الآن باید درش را گل گرفت.

فرض پنجم: افرادی که گزارش می دهند اینقدر آدم های وظیفه شناسی باشند که نه دروغ بگویند، نه از قدرت شان استفاده کنند، نه الکی حرف بزنند، همه شان هم مظهر اخلاق اسلامی باشند و فقط به وظیفه شان عمل کنند. یعنی هفت هزار ماشین یا موتور با حداقل ۱۴۰۰۰ تا ۲۱ هزار مامور درستکار و مورد اعتماد حکومت در کشور وجود داشته باشد. اگر این حکومت ۷۰۰۰ آدم درستکار و مورد اعتماد دارد، برای چه ۱۴ نفر از اعضای کابینه پیشینش زندان رفته اند و از این ۷۰۰۰ نفر برای چه هفت نفر رئیس جمهور مورد اعتماد وجود نداشته که الآن جز شخص رهبر همه مسئولان قوه مجریه از بازرگان و بنی صدر و موسوی و هاشمی و خاتمی و احمدی نژاد هیچ کدام شان مورد اعتماد حکومت نیستند؟

فرض ششم: قرار است این اقدامات را چه کسی کنترل کند؟ طبیعی است که پاسخش معلوم است، نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران. یعنی همان نیروی انتظامی که به گفته احمدی مقدم فرمانده سابق اش سالانه ۱۵۰۰ نفر از اعضای پلیس اش به دلیل تخلف اخراج می شوند. سردار لطفعلیان سومین رئیس پلیس اش به علت تخلف هجده سال قبل برکنار شد، سردار رضا زارعی فرمانده پلیس اخلاقی اش هشت سال قبل بخاطر فساد اخلاقی برکنار شد، فرمانده پلیس تهران بزرگش سردار همدانی هفت سال قبل به دلیل تخلف برکنار شد، سردار رادان فرمانده پلیس اش پنج سال قبل به دلیل تخلف برکنار شد، سردار احمدی مقدم فرمانده کل آن سه سال قبل به دلیل فساد مالی و یک قلم فروش نفت برکنار شد، همین پارسال دو عضو پلیس خراسانش به دلیل تخلف اعدام شدند. فرمانده یگان ویژه اش به دلیل حمله به سفارت عربستان همین چند ماه قبل برکنار شد. یعنی واقعا اگر قرار است گشت نامحسوس گذاشته شود، هفت هزار گشت نامحسوس برای پلیس بگذارند که سالی ۱۵۰۰ نفرشان از اعضای آن تخلف نکنند.

بابک زنجانی اعدام نمی شود

قوه قضائیه اعلام کرد که بابک زنجانی اعدام نمی شود. فارغ از اینکه بابک زنجانی مجرم هست یا نه، کارش غلط بوده یا درست، باید پولی که گرفته برگرداند یا نه، پولی که بالا کشیده دو میلیارد است یا چهار میلیارد یا بیست میلیارد دلار، اینکه پولش را گذاشته در بانک تاجیکستان یا بانک مالزی یا توی خانه عمه اش ده میلیارد را قایم کرده، این که طرفدار احمدی نژاد بوده یا نبوده، اینکه در دوره هاشمی وارد خلافکاری شده یا در دوره احمدی نژاد، اصلا فارغ از همه اینها، این اتفاق مبارک و میمون را که قوه قضائیه برای برخورد با یک متهم یا مجرم راهی غیر از اعدام پیدا کرده به همه ایرانیان و همه مردم جهان تبریک می گوئیم.

لطفا کروبی را محاکمه کنید

در بعضی کشورهای جهان اگر یک زندانی رئیس جمهور بشود، او را از زندان آزاد می کنند و رئیس جمهور می شود، یا مثلا آدمی مثل بی نظیر بوتو بعد از سه سال حبس خانگی وقتی انتخاب شد، رئیس جمهور شد و روی صندلی ریاست جمهوری نشست. این اتفاق هم در سوئیس نیافتاد، در همین پاکستان در فاصله دویست متری خودمان اتفاق افتاد. البته ما انتظار نداریم یک زندانی سیاسی یا یک تبعیدی اگر در انتخابات ریاست جمهوری توسط مردم رای آورد، زندان سیاسی یا تبعیدش تمام شود و بشود رئیس جمهور. انتظار هم نداریم که اگر کسی نماینده مجلس بود یا رئیس جمهور بود، در دادن اظهار نظر آزاد باشد.

البته قاعدتا انتظار داریم، ولی رفتار حکومت ایران چنان است که اگر این انتظار نتیجه ندهد، تعجب هم نمی کنیم. حتی تعجب هم نمی کنیم که آدمی مثل کروبی یا میرحسین موسوی به جرم شرکت در انتخابات رسمی ریاست جمهوری به بازداشت خانگی بیافتند، حتی برایمان عجیب هم نیست که مردم خواستار آزادی کروبی و موسوی بشوند و حکومت با آن مخالفت کند. بالاخره اینقدر این چیزها را دیدیم که اگر چه می دانیم غیرقانونی و غلط است، ولی واقعیت موجود همین است. مشکل این است که آدمی مثل کروبی بعد از پنج سال که در حبس خانگی است، نامه بنویسد و بگوید مرا محاکمه کنید و حکومت اصلا جلوی انتشار خبرش را هم بگیرند.

کروبی که نگفته مرا آزاد کنید، نگفته که حق ندارید مرا محاکمه کنید. نامه نوشته و درخواست کرده که ای عزیزان زورگو! لطفا مرا محاکمه کنید. فعلا هفت هشت ده روز است که خود کروبی و خانواده اش از قوه قضائیه درخواست کردند که او را محاکمه کنند. سه روز پیش علی مطهری هم از رئیس جمهور خواهش کرده که از رئیس قوه قضائیه خواهش کند که کروبی را طبق خواسته خودش محاکمه کند. این هم شده وضعیت اقتصادی کشور که چهار سال قبل اگر پنج سال اقتصاد ایران به خوبی پیش می رفت تازه رشد اقتصادی صفر می شد و اگر بیست سال دیگر با همین رشد پیش برود می رسد به سی سال قبل. یعنی فی الواقع مملکته داریم.

نمی تواند و نباید فرق دارد

حسن روحانی رئیس جمهور گفته است که « آزادی مردم نمی تواند با سلیقه بعضی دستگاهها محدود شود.» این جمله خوب یا بد نیست. این جمله غلط است. آزادی مردم می تواند توسط بعضی دستگاهها محدود شود، روش اثبات آن هم خیلی ساده است. همین الآن در مشهد آقایی است به اسم علم الهدی امام جمعه این شهر که اعلام کرده که موسیقی در هر جایی هم که آزاد باشد در اینجا نمی تواند اجرا شود. هیچ دلیل دیگری هم ندارد. پس نتیجه می گیریم که « آزادی مردم نمی تواند با سلیقه بعضی دستگاهها محدود شود.» غلط است، روحانی باید  بگوید: « آزادی مردم نباید با سلیقه بعضی دستگاهها محدود شود.» اگر مسئولان سیاسی این مملکت فهمیدند که بین فعل « نمی تواند» و « ممکن نیست» و « نباید» چه اختلاف مهمی وجود دارد، خیلی از مشکلات کشور حل می شود. حسن جان! فعل درست استفاده کن، عزیزم!

نمره اخلاق: صفر!

طرف می گوید: « فضای عفن و آلوده ای که سیاست های کثیف و فرهنگ فاسد دولت های متعفن غربی علیه ما به راه انداخته اند….» فلان و بهمان است. یعنی برای شنیدن سخنرانی بعضی ها آدم حتما باید در حین سخنرانی از بوگیر استفاده کند تا حالش به هم نخورند. یعنی اگر قرار باشد سخنرانی های اخیر رهبر کشور از یک تلویزیون که روی کلمات زشت، صدای بوق می گذارد، پخش بشود، شنونده آن آخر کار فقط یک بوق ممتد خواهد شنید.

هفته قبل آیت الله خامنه ای گفت: « غلط زیادی می کنند ما را تهدید به بمباران می کنند» او در همان سخنرانی گفت: « گیرم فلان دولت فاسد، حزب الله را محکوم کند، به درک» او در همین سخنرانی درباره بیانیه عربستان آن را « ورق پاره یک حکومت فاسد، وابسته، پوچ و توخالی است» و گفت « غربی ها تودهنی خواهند خورد.» این رهبر این سخنان را برای تعدادی از گروههای دانش آموزی ابراز داشت.

اصلا بعید نیست که این دانش آموزان اگر سه بار دیگر در چنین سخنرانی هایی حاضر شوند، تا مدتها سلامت روانی شان را از دست بدهند. معلوم نیست ایشان برای چی سخنرانی می کند. عزیزم! شما سنگ پرتاب کن، هم آلودگی صوتی ایجاد نمی کنی، و هم اینکه یک نرمش قهرمانانه انجام دادید که برای سلامتی تان هم خوب است.

ستایش قربانی و نکوهش مجازی

ستایش دختر خردسال افغان مورد تعرض یک پسر هفده ساله ایرانی قرار گرفت و به شکلی وحشیانه سوزانده شد و به قتل رسید. هزاران نفر در فضای مجازی در حال اثبات این موضوع هستند که ایرانی ها وحشی هستند و عقده مخالفت شان با حکومت ایران را علیه همه ایرانی ها تلافی می کنند. از آن بدتر هزاران نفر در حال اثبات این هستند که چون بعضی از جرائم توسط مهاجرین افغان در ایران اتفاق افتاده، پس همه افغان ها مجرم اند و خطاکار. عده ای از این فراتر رفته اند و تمام مشکلات تاریخ ایران را علیه همه اعراب و افغان ها بازگو می‌کنند. عده‌ای از جمله رجانیوز گفته اند که مجرم اصلی تلگرام و فیسبوک و ماهواره‌ها هستند که فیلم‌های غیراخلاقی و وحشیانه نشان می‌دهند و مطالب غیراخلاقی منتشر می‌کنند که باعث جنایت می‌شود، پس همه رسانه‌ها باید مسدود شوند.

از همه تلخ تر این است که همه به کودکی که پدرش شانزده سال قبل به ایران مهاجرت کرده و کودکی که در ایران به دنیا آمده، هنوز می گویند افغان. همین افراد معتقدند اگر یک ایرانی به آلمان رفت، پانزده سال بعد حق دارد عضو مجلس آلمان بشود و کودکی که پدرش ایرانی است و در آمریکا به دنیا آمده آمریکایی است، اما یک کودک افغان حتی اگر در ایران به دنیا بیاد، در ایران هم بیست سال زندگی کند، تا ابد افغان است. تنها چیزی که درباره آن گفتگو نمی شود این است که یک دختر بچه بعد از تجاوز به قتل رسیده است. سرمان را باید به کدام دیوار بکوبیم؟

%d وب‌نوشت‌نویس این را دوست دارند: