ماه: مارس 2016
احسان مازندرانی روزنامه نگار زندانی؛ مبارزه با بیماری ریوی بدون دسترسی به پزشک متخصص
محمود علیزاده طباطبایی وکیل احسان مازندرانی، روزنامه نگار و مدیر مسئول روزنامه فرهیختگان که از آبان ما ۱۳۹۴ زندانی می باشد، گفت که دادگاه موکلش برگزار شده و لایحه دفاعیه بعد از تعطیلات به دادگاه داده خواهد شد. به گفته این حقوقدان، احسان مازندرانی در انتظار صدور حکم از شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی مقیسه است. اتهام مازندرانی “اجتماع و تبانی و تبلیغ علیه نظام” است.
یک منبع نزدیک به این روزنامه نگار زندانی نیز گفت: “احسان مشکل ریوی دارد و با بیماری آسم درگیر است، در این چند ماه با توجه به شرایط نامناسب زندان، وضعیت ریه او بدتر هم شده است و متاسفانه به پزشک متخصص دسترسی ندارد، احسان وزن زیادی را هم در زندان از دست داده است.”
منبع یاد شده همچنین گفت در پرونده احسان مازندرانی به همکاری با رسانه های خارج از کشور اشاره شده است: “گفته شده او با اسامی مستعار مشخصی با رسانه های خارج از ایران همکاری داشته است، این در حالی است که نویسنده اصلی مقاله‌ها که با اسم مستعار مطالب را منتشر می کرده مشخص و یک خبرنگار خارج از کشور است که خودش هم پیش از این گفته که در مقاطعی با اسم مستعارهم فعالیت داشته است.”
محمود علیزاده طباطبایی هم پیش تر رابطه با پرونده مازندرانی به ایلنا گفته بود: “ پرونده مربوط به سال ۹۱ است که وزارت اطلاعات دولت قبل شاکی آن بوده است، در آن سال همزمان حدود ۲۰ روزنامه‌نگار بازداشت شدند و بعد از یک‌ماه تحقیقات وزارت اطلاعات از ادامه بررسی پرونده موکل بنده انصراف داد و یک‌سال بعد علاوه بر دیگر نهادهای ذی‌ربط، وزارت اطلاعات نیز صلاحیت موکل بنده را برای سمت حقوقی احسان مازندرانی (مدیرمسئول روزنامه فرهیختگان) تایید کرد.” به گفته وکیل احسان مازندرانی “حال پس از گذشت بیش از ۳ سال، مجددا همان پرونده اینبار توسط ضابط قضایی جدید به جریان افتاده است و متاسفانه موارد اتهامی با سندسازی جعلی و مبهم نیز به آن افزوده شده است. اکنون مستنداتی به دست آوردیم تا ثابت شود موارد اتهامی علیه موکل بنده بی‌پایه و اساس است و این اسناد در اختیار مقام قضایی قرار گرفته است.”
او همچنین گفت که موکلش در این مدت ده ها بار مورد بازجویی با موضوعات بی ربط قرار گرفته است.
احسان مازندرانی روزنامه نگار و فارغ التحصیل دانشکده خبر است که دوسال پیش (۱۳۹۲) به سمت مدیرمسئولی روزنامه فرهیختگان رسید. او پیش از این نیز در اسفند ۹۱ در پی موج بازداشت روزنامه نگاران در دفتر روزنامه اعتماد بازداشت و پس از حدود سه هفته با سپردن وثیقه از بند ۲۰۹ زندان اوین آزاد شد.
اما مازندرانی تنها روزنامه نگاری نیست که ۱۱ آبان ماه دستگیر شده و هنوز آزاد نشده است، آفرین چیت ساز، یادداشت نویس روزنامه ایران و سامان صفرزایی دبیر بین الملل نشریه اندیشه پویا، عیسی سحرخیز روزنامه نگار و فعال سیاسی نیز همان روز توسط سپاه بازداشت شدند و هیچ کدام از آنها تاکنون آزاد نشده اند.
عفو بین الملل خواستار اقدام فوری در مورد وضعیت افشین سهراب زاده شد
سازمان عفو بین الملل در بیانیه ای با عنوان «زندانی در نیاز مبرم به رسیدگی پزشکی» خواستار اقدام فوری در مورد وضعیت افشین سهراب زاده زندانی سیاسی کُرد محبوس و تبعیدی در زندان میناب شد که از بیماری وخیم گوارشی و مشکلات تنفسی رنج می برد.
سازمان عفو بین الملل در بیانیه ای ضمن درخواست اقدام فوری اعلام کرد افشین سهراب زاده عضو اقلیت کُرد ایران که در حال گذرندان ۲۵ سال حبس خود در تبعید در یک زندان دور افتاده در جنوب استان هرمزگان می باشد در نیاز مبرم به رسیدگی درمانی ویژه در بیرون زندان است. او در وضعیتی است که جانش تهدید می شود و دور بودن طولانی از یک درمان مناسب این وضعیت را تشدید کرده است.
در قسمتی از بیانیه آمده: “افشین سهراب زاده، ۲۴ ساله و زندانی سیاسی که از بیماری وخیم گوارشی رنج میبرد که تهدید کننده زندگی اوست و اکنون نیز دچار مشکلات تنفسی و خونریزی داخلی است به خاطر مشکلات پزشکی و وضعیت بد جسمی نیاز فوری به رسیدگی تخصصی پزشکی دارد اما تاکنون به درخواست وی توجهی نشده است.”
هرانا پیش تر گزارش کرده بود علیرغم پیگیری های خانواده سهراب زاده اوایل تابستان سال ۹۴ با پرداخت مبلغ ۴ میلیون تومان، این زندانی جهت درمان پزشکی به زندان اوین منتقل شده بود، پس از چند ماه و بدون هیچ رسیدگی پزشکی به وضعیت وی به علت بالا بودن هزینه درمان (حدود ۷۰ میلیون تومان) و عدم توانایی پرداخت این مبلغ توسط خانواده وی به زندان میناب بازگزدانده شد، بازگرداندن این زندانی به محل سابق نیز برای خانواده اش مبلغ ۱ میلیون و ۲۰۰ هزار تومان هزینه در پی آورد.
به گفته ی نزدیکان این زندانی، آقای سهراب زاده در حین بازجویی توسط ماموران اطلاعات کامیاران مورد ضرب وشتم قرارگرفته که این ضرب و شتم ها منجر به پارگی فتق و شکستگی بینی و مشکلاتی از ناحیه مثانه شده است، وی به این خاطر در دو دوره ی تقریبا ده روزه در بیمارستان سنندج بستری شد.
افشین سهراب زاده سال ۹۴ تحت عمل جراحی روده قرار گرفت، این عمل ناموفق عفونت منجر به خونریزی داخلی را برای وی در پی آورد.
سال ۹۳ خانواده وی اقدام به تودیع ۲۰۰ میلیون تومان وثیقه جهت اعزام وی به مرخصی کردند که با عدم موافقت زندان میناب مواجه شد، آنها مجددا در سال ۹۴ نیز جهت گرفتن مرخصی افشین سهراب زاده با گذاشتن سند درخواست مرخصی کردند که تاکنون با توجه به عدم موافقت مقامات زندان میناب، نتیجه ای در بر نداشته است.
لازم به یادآوری است با وجود هزینه های بالای درمان و دارو و ناتوانی خانواده ی افشین سهراب زاده در پرداخت هزینه ها، این زندانی به دلیل ضبط مدارک شناسایی اش در زمان بازداشت از داشتن بیمه نیز محروم مانده است.
افشین سهراب زاده متولد ۱۳۶۹ است وی در ۱۸ خرداد ۱۳۸۸ در نزدیکی سد گاوشان واقع در جاده سنندج-کامیاران در اتوبوس در حال حرکت به اتهام فرار از کشور جهت عضویت در یکی از احزاب کرد توسط اداره اطلاعات کامیاران بازداشت شد.
گفتنی است که سهراب زاده بعد از اتمام بازجویی ها در اداره اطلاعات شهر کامیاران ، به زندان مرکزی سنندج منتقل و پس از آن در اسفندماه سال ۱۳۹۰، از «زندان مرکزی سنندج» به «زندان میناب» تبعید شد.
افشین سهراب زاده در یک دادگاه ۵ دقیقه‌ای در شعبه ۲ دادگاه سنندج به ریاست قاضی طیاری به اتهام محاربه از طریق عضویت در احزاب اپوزیسیون کرد به ۲۵ سال زندان همراه با تبعید به زندان میناب محکوم شده است. حکم وی توسط دیوان عالی کشور تایید شد.
پاسخ غیرمنتظره جمشید مشایخی به ادعای مجید مجیدی درباره سینمای پیش از انقلاب + ویدیو
دبیرکل سازمان ملل: برنامه موشکی ایران باعث نگرانی شده است
بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل گفته است که برنامه موشکی ایران باعث نگرانی شده، اما هرگونه واکنش بین‌المللی نسبت به این برنامه وابسته به تصمیم قدرت های جهانی است.
آقای بان که در نشستی درباره سوریه در ژنو شرکت کرده بود، با اشاره به توافق هسته ای ایران با قدرت های جهانی، گفت: “در پی این توافقنامه، ایران اینک موشک‌های بالستیک پرتاب کرده و واقعیت این است که این اقدام باعث هشدار و نگرانی شده است.”
وی افزود: “اما اینکه چه نوع تحریمی، یا چه نوع اقداماتی باید صورت گیرد، به نظر اعضای شورای امنیت بستگی دارد.”
روز گذشته، آمریکا، آلمان، بریتانیا و فرانسه در نامه مشترکی به رئیس دوره‌ای شورای امنیت نسبت به آزمایش‌های موشک‌های دوربرد توسط جمهوری اسلامی ابراز نگرانی کردند و گفتند که این آزمایش‌ها مغایر قطعنامه شماره ۲۲۳۱ شورای امنیت است. این قطعنامه در ماه ژوئیه سال گذشته و در پی توافق ایران و کشورهای گروه ۱+۵ موسوم به برجام تصویب شد و مبنای تعلیق تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران را تشکیل می‌دهد.
این سه کشور، که همراه روسیه و چین در گروه ۱+۵ عضویت داشتند، گفته‌اند که موشک‌هایی که ایران اخیرا آزمایش کرده قابلیت حمل سلاح اتمی را دارد و خواستار “واکنش مناسب” شورای امنیت در این مورد شده‌اند.
مقامات آمریکایی معتقدند هدف از این آزمایش‌ها، تهدید متحدان منطقه‌ای ایالات متحده به ویژه اسرائیل است و می‌تواند باعث تشدید تنش و بی‌ثباتی در منطقه خاورمیانه شود.
دولت آمریکا همچنین نگران آن است که مخالفان برجام در آمریکا با استناد به این آزمایش‌ها، تصمیم باراک اوباما، رئیس جمهوری به قبول برجام و لغو تحریم‌های تجاری ایران را بی‌اساس قلمداد کنند.
تصویب هرگونه قطعنامه‌ای در شورای امنیت علیه برنامه موشکی ایران مستلزم موافقت روسیه و چین است. این دو کشور عضو دایم شورای امنیت هستند و می‌توانند قطعنامه‌های پیشنهادی شورا را وتو کنند.
بر خلاف آمریکا، روسیه گفته است که آزمایش‌های موشکی ایران را مغایر قطعنامه ۲۲۱۳ نمی‌داند و ایران از تعهدات خود در چارچوب برجام تخطی نکرده است تا مستوجب تجدید تحریم‌های بین‌المللی باشد.
با توجه به موضعگیری روسیه، گفته میشود که مقامات آمریکایی امکانات دیگری برای جلب موافقت روسیه در وارد کردن فشار بین‌المللی بر ایران را مورد بررسی قرار داده‌اند. توافقنامه “ابتکار امنیتی برای جلوگیری از تکثیر سلاح‌های کشتار جمعی” و توافقنامه “ترتیبات کنترل فناوری موشکی” از جمله این امکانات است.
هدف از “ابتکار امنیتی جلوگیری از گسترش سلاح های کشتار جمعی” که بیش از یکصد کشور جهان از جمله روسیه آن را امضا کرده‌اند، مقابله با قاچاق اینگونه تسلیحات است و بر اساس توافقنامه “ترتیبات کنترل فناوری موشکی” که در دهه ۱۹۸۰ توسط کشورهای غربی تدوین شد و روسیه نیز بعدها به آن پیوست، کشورهای عضو متعهد هستند که از گسترش تولید موشک‌هایی با قدرت حمل کلاهک های سنگین تر از پانصد کیلوگرم در مسافتی بیش از سیصد کیلومتر جلوگیری کنند.
ایران هیچیک از این دو سند را امضا نکرده و مقامات جمهوری اسلامی تاکید دارند که برنامه موشکی آنان با تعهداتی که در چارچوب برجام پذیرفته‌اند مغایرت ندارد.
بیانیه عفو بین الملل: محکومیت دوباره یوسف کاکه ممی به دلیل نامه به احمد شهید
سازمان عفو بین الملل در بیانیه ای به محکومیت دوباره آقای یوسف کاکه ممی زندانی محبوس در زندان ارومیه به پنج سال زندان اضافی به دلیل نامه نگاری به احمد شهید گزارشگر ویژه سازمان ملل شدیدا اعتراض کرده و خواستار اقدام فوری در این باره شد.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، سازمان عفو بین الملل در بیانیه ای اعلام کرد یوسف کاکه ممی، کشاورز کُرد زندانی در زندان مرکزی ارومیه که هم اکنون در حال گذراندن ۹ سال حبس خود بعد از دو دادگاه «نا عادلانه» می باشد، به دلیل نامه نگاری به گزارشگر ویژه سازمان ملل به پنج سال زندان اضافی محکوم شده است.
در این بیانیه آمده است: “یوسف کاکه ممی، ۳۸ ساله، در سال ۲۰۱۵ چندین بار به شعبه شش دفتر دادستانی برده شده و بدون حضور وکیل با اتهاماتی کاملا مختلف مورد سئوال قرار گرفته است. به او گفته اند به اتهامات «تبلیغ علیه نظام» و «صحبت با رسانه ها و سازمان های بیگانه» محکوم شده و در مورد نامه ای که در مارس ۲۰۱۵ به احمد شهید گزارشگر ویژه سازمان ملل نوشته و در آن انتقال اخیرش به یک مرکز بازداشت که توسط سپاه پاسداران اداره می شده و در آنجا مورد شکنجه و یا حداقل بدرفتاری قرار گرفته را توضیح داده، مورد بازخواست قرار گرفته است. وی همچنین در آوریل ۲۰۱۵ نیز به اداره اطلاعات ارومیه برده شده و در مورد این اتهامات مورد بازجویی قرار گرفته است. اما وقتی در ۱۲ ژانویه ۲۰۱۶ به دادگاه برده شد، دریافت که دوباره با اتهام «اقدام علیه امنیت ملی از طریق همکاری با پژاک» محاکمه می شود. علی رغم این اتهام، قاضی نامه اش به گزارشگر ویژه سازمان ملل را به عنوان مدرک نشان داده و از او درباره همکاری با سازمان های حقوق بشری سئوال کرده است. این محکومیت اخیر به نظر می رسد در تلافی به ارتباط با مکانیسم حقوق بشری سازمان ملل صورت گرفته است. جلسه دادگاه تجدید نظر وی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۶ در شعبه دوم دادگاه تجدید نظر ارومیه برگزار خواهد شد.”
یوسف کاکه ممی، شهروند مهابادی است که در سال ۱۳۸۶، بازداشت و به اتهام ارتباط و همکاری با پژاک، به ۹ سال زندان محکوم شد، وی هم اینک در بند ۱۲ زندان ارومیه مشغول گذراندن حبس است.
Canadian Resident Sentenced to Three Years in Jail Shortly After Returning to Iran
Political prisoner Mostafa Azizi, one of many émigrés who returned to Iran following assurances of their safe return by the Rouhani administration, has been sentenced to three years in prison and a fine of 70 million rials (approximately $2,300 USD).
The appeals court upheld the sentence against the Canadian permanent resident for the charges of “acting against national security,” “insulting the supreme leader,” and “propaganda against the state.”
“My father was previously sentenced to eight years in prison,” his daughter, Parastoo Azizi, confirmed in an interview with the International Campaign for Human Rights in Iran.
“The [Appeals] Court has not exonerated him of any of the charges. It has only agreed to cut five years off his prison sentence with the payment of a fine,” she said. “And two years of the three-year prison sentence is still enforceable under Article 134.”
According to Note 3 of Iran’s New Islamic Penal Code: “In the case of multiplicity of offenses, if there are mitigating factors, the court can reduce the punishment of the offender down to the average between the maximum and minimum, and if there is no maximum and minimum provided for the punishment, down to a half.”
“My father is free on 500 million rials (approximately $16,500 USD) bail and will return to prison after the two-week Persian New Year holidays (on April 1, 2016),” added Parastoo Azizi.
Mostafa Azizi, 53, was a successful television writer and producer in Iran before he and his family immigrated to Canada in 2008.
Security forces arrested him on February 1, 2015—two months after he had returned to Iran—and interrogated him for a month in Ward 2-A of Evin Prison, which is controlled by the Revolutionary Guards’ Intelligence Organization.
He was sentenced on June 11, 2015 to eight years in prison for “acting against national security,” “insulting the supreme leader,” and “propaganda against the state” by Judge Abolqasem Salavati of Branch 15 of the Revolutionary Court. His appeal was heard by Judge Hassan Babaei of Branch 54 of the Appeals Court on September 20, 2015.
Mostafa Azizi’s family reported that he had been denied adequate medical care for shingles, a painful skin disorder, in October 2015.
Political prisoners in Iran are singled out for particularly harsh treatment, which often includes denial of medical care, in direct violation of Iran’s own laws and prison regulations.
Other members of the Iranian artistic community have also recently been handed down sentences.
In late February, music distributors Mehdi Rajabian, Hossein Rajabian and Yousef Emadi were each sentenced to three years in prison and fined 200 million rials (approximately $6,600 USD) for “insulting the sacred” and “propaganda against the state” by a Tehran appeals court.
Keyvan Karimi, an Iranian-Kurdish documentary filmmaker, was also sentenced in February 2015 to 223 lashes and one year in prison for “insulting the sacred.”
Since President Hassan Rouhani was elected in 2013, several Iranians have faced arrest, interrogation and travel bans upon their return to Iran despite assurances by his administration that expatriates could rightfully visit their homeland without facing persecution.
In addition to Mostafa Azizi, they include, but are not limited to, journalists Hossein Nouraninejad, Bahman Darolshafaee, and Serajeddin Mirdamadi.
نوشته جالب محمدرضا گلزار درباره ازدواج !
چرا حسین رونقی نابغه کامپیوتر و اینترنت ۱۵ سال از جوانی‌اش رادر زندان بگذراند ؟
حسین نابغه کامپیوتر و اینترنت است، نابغه‌ای که باید بهترین امکانات را در اختیارش قرار می‌دادند تا از دانش او استفاده شود اما حالا باید با وجود بیماری شدید کلیوی، ۱۵ سال از جوانی‌اش رادر زندان بگذراند .
حسین برای بار چندم اعتصاب غذا کرده و شک نکنید که به خانواده اش گفته اند که نگذارید خبر منتشر شود و آن ها را ترسانده اند. ما هم دلش را نداریم، فقط چند سوال کوچک داریم و شما را با هفت سین بازی و خوشحالی عیدتان تنها می گذاریم.
«سوال ۱- یک جوان متولد ۶۴ چرا باید به خاطر «فیلترشکن ساختن» ۱۵ سال برود زندان؟
سوال ۲- با اون وضع کلیه‌ی مریض، آیا سیستم قضایی و بازجوهاش حیا نمی کنند که نمی گذارند این بچه درمان بشود؟
سوال ۳- آیا می دانید که حسین چند سال است که سفره هفت سین ندیده؟
سوال ۴- می دانید طی کردن مسافت ۶۰۰ کلیومتری از شهر دور ملکان به تهران، هفته ای یک بار برای دیدن فرزند یعنی چه؟ پدر و مادرش هر هفته این مسافت را می کوبند و به تهران می آیند که شاید بتوانند حسین‌شان را ببینند.
سوال ۵- آیا می‌دانید حسین از زمان بازداشتش تاکنون، ۷ بار تحت عمل جراحی کلیه قرار گرفته است؟
سوال ۶- حسین نخواست مملکتش را ترک کند. او عاشق کشوری است که مردم اش دچار سانسور اند. حسین، مخِ این مملکت، مجبور است به خاطر عشقش نیروی فکری اش را صرف مبارزه با سانسور دولتی بکند. او فیلتر شکن می ساخت. چرا باید یک نخبه، نیروی فکری‌اش را به جای اختراع و اکتشاف صرف ساختن فیلترشکن کند؟
سوال ۷- اگر شما به جای بازداشت کننده‌هایش بودید، می گذاشتید یک جوان نخبه اینترنت بدون همکاری با شما همین طوری راست راست آزاد بگردد؟ اگر او علیه مردم خودش با سانسورچی ها و عوامل دولتی همکاری کند، خودِ شماها اولین منتقدانش نمی شوید؟
چهار نامه او به مسئولان قضایی و زندان بی‌جواب مانده است
اجازه دهند ما حسین را ببریم بیمارستان خارج از زندان تا زیر نظر پزشکان متخصص تحت درمان قرار بگیرد. بعد از اینکه خوب شد خودمان او را به زندان بر می گردانیم. نگه داشتن فردی که دکترها نسبت به بیماری اش هشدار داده اند در زندان خلاف قانون است. من از مسئولین خواهش می کنم فرزندم را آزاد کنند و به او مرخصی درمانی بدهند. وضعیت جسمانی اش بد است و نگه داشتن یک فرد مریض در زندان غیرقانونی است.
سیدحسین رونقی ملکی، زندانی سیاسی که از اواخر دی ماه سال گذشته در زندان بسر می برد در اعتراض به عدم رسیدگی مسئولین زندان به مشکلات جسمانی اش دست به اعتصاب غذا زده است.
زلیخا موسوی، مادر حسین رونقی ملکی با تایید خبر اعتصاب غذای فرزندش به خبرنگار کلمه می گوید: “امروز یک ملاقات حضوری با حسین داشتم و متوجه شدم که دو روز است در اعتصاب غذا بسر می برد و خیلی هم لاغر شده بود و وضعیت خوبی نداشت.”
حسین رونقی ملکی که از خرداد ماه سال جاری با وثیقه سنگین یک میلیارد و چهارصد میلیون تومانی در مرخصی درمانی به سر می برد، صبح روز چهارشنبه ۳۰ دی ماه به زندان اوین منتقل شد. مشکلات جسمانی این زندانی سیاسی از آن زمان به دلیل عدم رسیدگی پزشکی در زندان افزایش یافته و به گفته دکتر بهداری زندان اوین باید در خارج از زندان تحت درمان قرار گیرد.
خانم موسوی در مورد علت اعتصاب غذای این زندانی سیاسی توضیح می دهد: “الان دو ماه و ده روز است که حسین در زندان است و هیچ رسیدگی درمانی برایش انجام نداده اند. دکتر نوشته که باید “ام آر آی” شود اما هیچ ترتیب اثری ندادند. آزمایش ها نشان داده که کلیه حسین عفونت کرده و بزرگ شده و ستون فقراتش هم آسیب دیده، حتی دکتر بهداری اوین گفته که بهداری امکانات پزشکی کافی برای درمان حسین ندارد و باید خارج از زندان تحت درمان قرار گیرد اما باز هیچ جوابی نمی دهند. پزشک قانونی هم نامه نوشته که باید حسین در خارج از زندان تحت درمان قرار بگیرد اما می گویند که سپاه از انتقال حسین به خارج از زندان برای درمان جلوگیری می کند.”
وی در ادامه می افزاید: “در این دو ماه مدام برای پیگیری به تهران می روم تا بتوانیم اجازه مسئولین را بگیریم تا حسین را برای درمان به بیمارستان خارج از زندان منتقل شود اما مسئولین می گویند ما خبر نداریم. خود حسین چهار نامه خطاب به رئیس زندان اوین و معاون سازمان زندانها و دکتر بهداری اوین و دادستان نامه نوشته و گفته که اگر هیچ رسیدگی به وضعیتش نکنند دست به اعتصاب غذا می زند و وقتی که کاری نکردند دست به اعتصاب غذا زد.”
مادر این زندانی سیاسی ادامه می دهد: “حتی داروهایی که می دهیم به او نمی دهند. دکترها گفته اند که بخاطر مشکلات جسمانی که دارد باید رژیم غذایی درمانی داشته باشد اما اصلا توجهی به توصیه دکترها هم نمی شود.”
حسین رونقی ملکی در آذر ماه سال ۸۸ بازداشت و در مهر ماه سال ۸۹ به ۱۵ سال حبس تعزیری محکوم شد. این وبلاگ نویس و فعال حقوق بشر به علت مشکلات جسمانی از زندان آزاد شد و توقف اجرای حکم به او اعلام شد اما در روندی غیرقانونی باز به زندان برگردانده شد. وی بار دیگر به دلیل مشکلات کلیوی و وخامت حالش در روز چهارشنبه ۲۷ خرداد ماه به قید وثیقه و برای ادامه درمان، از بند هفت زندان اوین به مرخصی درمانی اعزام شده بود.
حسین رونق ملکی در حالی به زندان بازگشت که پزشکان بازرسی سازمان زندانها نیز گفته‌اند شرایط زندان برای نگهداری یک وی با توجه به مشکلات جسمانی اش به هیچ عنوان مناسب نیست و خطرات زیادی دارد.
طبق پرونده پزشکی حسین رونق ملکی، وی به شدت از بیماری کلیوی رنج می برد بطوری که کلیه چپ وی بر اساس نظر پزشکی قانونی کارکرد واضحی ندارد و باید کلیه راست تحت شرایط خاصی و پیگیری های مداوم حفظ شده و آسیب نبیند. بیماری گوارشی (زخم مزمن اثنی عشر و رفلاکس مری و رفلاکس صفراوی معده) همچنان ادامه دارد از دیگر مشکلات جسمانی وی هست که با رعایت رژیم غذایی خاص و استفاده مداوم از داروها، این مشکلات کنترل شده است شرایطی که در زندان وجود ندارد.
این زندانی سیاسی همچنین دچار مشکل خونی و ریوی است و به گفته پزشکان متخصص مشکل ریوی آسیب دیدگی هر دو ریه را نشان می دهد و تشخیص اولیه ابتلا به آسم (رسترکتیو ریه ها) بوده که باید مراحل تشخیصی کامل گردد. همچنین غلظت خون بالا مشکلات دیگری برای وی فراهم آورده که باید تحت نظر پزشک قرار گیرد. مشکل افتادگی دریچه میترال قلب، آریتمی قلب همراه با افت و خیز فشار خون از دیگر مشکلاتی است که در شرایط استرس زا خطرناک خواهد شد. پروستات، آرتروز زانو و گردن، التهاب طحال بدلیل غلظت خون بالا از دیگر مواردی هست که باعث بدتر شدن اوضاع جسمی وی خواهد شد.
خانم موسوی در پایان خطاب به مسئولین قضایی و رئیس سپاه می گوید: “درخواست من بعنوان یک مادر این است که پسرم را آزاد کنند. او حالش بسیار بد است. اجازه دهند ما حسین را ببریم بیمارستان خارج از زندان تا زیر نظر پزشکان متخصص تحت درمان قرار بگیرد. بعد از اینکه خوب شد خودمان او را به زندان بر می گردانیم. نگه داشتن فردی که دکترها نسبت به بیماری اش هشدار داده اند در زندان خلاف قانون است. من از مسئولین خواهش می کنم فرزندم را آزاد کنند و به او مرخصی درمانی بدهند. وضعیت جسمانی اش بد است و نگه داشتن یک فرد مریض در زندان غیرقانونی است.”
مخالفت سپاه در مورد درمان حسین رونق ملکی در حالی صورت می گیرد که مطابق با ماده ۵۰۲ و همچنین عفو رهبری حکم این زندانی سبز شکسته شده است.
زندان رجایی شهر؛ نگهداری تعمدی زندانیان زخمی در محیط غیربهداشتی
از چند روز پیش، مسئولین زندان رجایی شهر بعنوان تنبیه، تعدادی از زندانیان زخمی را در محیط فاقد روشنایی و محروم از دریافت لوازم و امکانات نظافت فردی و محیطی و نیز بصورت محروم از دریافت خدمات درمانی نگه می دارند.
تعدادی از زندانیان که گفته میشود متهم هستند در روزهای اخیر در یک نزاغ جمعی در زندان رجایی شهر مشارکت داشته اند برخلاف قوانین جاری بصورت خودسرانه با تصمیم مسئولان زندان در سالن سی و سه اندرزگاه ده این زندان در شرایط غیرانسانی نگهداری میشوند.
این زندانیان در محیطی فاقد روشنایی نگهداری میشوند و در حالی که تعداد نامعلومی از آنان به دلیل مشارکت در نزاع دچار جراحت هستند و از دریافت خدمات پزشکی و اعزام به بهداری نیز محروم نگه داشته میشوند.
زندانیان مورد اشاره که به تازگی به این محل منتقل شده اند درخواست دریافت لوازم نظافتی برای تمیز نمودن محل اسکان خود را از افسر تگهبان وقت داشته اند، با اینحال به آنان گفته شده است مسئولان زندان دستور اکید داده اند هیچ وسیله نظافتی در اختیار آنان قرار نگیرد. این در حالی است که بند مذکور بصورت همیشگی شاهد حضور حشرات بیماری زا چون ساس و سوسک و شپش بوده است.
Iranian Judiciary Took No Action despite Formal Complaint Detailing Torture of Baha’is in Prison
Letter Comes To Light Three Years after Brutal Physical Abuse of Detained Baha’is
Details of torture inflicted upon twelve Baha’is by interrogators three years ago at Amir Abad prison and detention centers in Iran’s Golestan Province—and the Iranian Judiciary’s complete lack of any response to the formal letter of complaint that was sent in 2012 by the victims of that torture to the head of the Judiciary of Golestan Province, were recently revealed to the International Campaign for Human Rights in Iran.
A copy of the six-page, typed, formal letter of complaint was obtained by the International Campaign for Human Rights in Iran. It was written and signed by twelve Baha’is who were arrested on October 17, 2012, and sent directly to the Prosecutor General of Golestan Province after the twelve were released on bail, following detainments that ranged from 11 to 45 days.
The letter was filed on November 29 2012 and stamped—indicating that it had been received by the Judiciary. In it the twelve Baha’i citizens described harrowing instances of torture by their interrogators at the Amir Abad Prison, in the city of Gorgan, and other unnamed detention centers in Golestan province, northeast of Tehran.
“On the first day of his interrogation, Mr. Behnam Hassani’s wrist was tied very tightly with a rope and attached to a metal ring. The ring was raised to a nail above his head such that only his toes could touch the ground. He was in so much pain that he started to scream and shout,” said the letter.
“Then they brought him down and dragged him into a room and beat him. They pressed a pen between his fingers and hit him behind the head and on his mouth… Then they kept him under the rain for several hours on a cold night,” continued the letter.
“Is this what you call justice in the name of freedom and religion?” asked the letter.
These twelve Baha’is were among the 24 Baha’is (the other 12 were arrested in February and March 2013, also in Golestan Province), who recently received long prison sentences in January 2016.
The Baha’i community is one of the most severely persecuted religious minorities in Iran. The faith is not recognized in the Islamic Republic’s constitution and its members face severe discrimination in all walks of life as well as prosecution for the public display of their faith.
“They forced Ms. Hana Aghighian to go under a table and then kicked her body while asking questions,” said the letter. “Are confessions legitimate when obtained in such an atmosphere of terror?”
The practice of forced “confessions” in Iran, including those elicited under torture or the threat of torture, has been well documented by international human rights organizations.
“Ms. Aghighian was told that if she does not answer questions the way her interrogators want her to, then she would be handed over to others who would employ other methods,” said the letter.
“When she again did not respond to the interrogator’s liking, the interrogator tore up the interrogation sheet and stuffed it in her mouth! … Even if all the accusations against us were true… the honorable intelligence agents had no right to treat us this way,” continued the letter.
In a verdict handed down on January 27, 2016, the 24 Baha’is received sentences ranging from six to 11 years in prison for “propaganda in favor of the Baha’i faith and against the Islamic Republic by being members of an illegal organization,” “implementing [proselytizing] projects in Golestan Province” and “collaborating with enemy states by actively promoting sectarian, anti-Islamic and anti-Shia objectives,” Simin Fahandej, the faith’s spokesperson at the United Nations in New York, told the Campaign on February 2, 2016.
“You really cannot accuse people of propaganda and hand down long prison terms just because a few Baha’i and non-Baha’i families gathered together to talk about religion,” she said.
The verdicts were issued by Judge Mohsen Ghanbari of Branch 2 of the Revolutionary Court in Gorgan, the capital of Golestan Province.
Shahnam Jazbani and Sheyda Ghoddoosi were each sentenced to 11 years in prison. Farah Tabianian, Pouneh Sanaei, Mona Amri Hessari, Behnam Hassani, Parisa Shahidi, Mojdeh Zohoori, Parivash Shojaie, Tina Mohebati, Hana Aghighian, Shohreh Samimi, Bita Hedayati, Vosagh Sanaie, and Hana Kooshk Baghi each received nine-year prison terms.
Roufia Pakzadan, Soudabeh Mahdinejad, Mitra Nouri, Shiva Rouhani, Hooshmand Dehghan, Maryam Dehghan, Nazy Tahghighi, Camelia Bideli, and Navid Moalem were each sentenced to six years in prison.
A source told the Campaign that the other 12 Baha’is arrested in February and March 2013 also endured harsh treatment, but it was not as severe as what the first group described in the letter.
“They were mistreated in the sense that they were sent to solitary confinement if the interrogator didn’t like the answers he was hearing,” said the source in an interview. “That by itself is considered torture.”
“They would turn off the heat in the cells and when prisoners complained, they were told that they would have to suffer because they had not cooperated,” the source told the Campaign. “They would leave the lights on for 24 hours or turn the radio on and off or ignore them for several days except to give them food.”
“They were all accused of having illegitimate sexual relations,” added the source. “Their interrogators would say that the [Baha’i] women and girls were used to attract [non-Baha’i] men. Another interrogator told a Baha’i prisoner: ‘I want to tear you to pieces. Too bad my hands are tied.’ Or one of the interrogators pressed one of the female prisoners against the wall with his foot and would hurl threats at her from a close distance.”
“The interrogators would say that Mohammad is the last prophet but if the accused said that there had been another messenger after Mohammad, they would be accused of being against Islam and trying to overthrow the Islamic Republic,” the source continued.
“They said Islam is the official religion of the country and believing in the Baha’i faith meant being against Velayat-e Faghih [Guardianship of the Islamic Jurist, which holds that the ultimate leadership of the state must be held by a leading Islamic jurist],” said the source.
“They also would accuse them of trying to overthrow the regime because enemy states such as Israel, the U.S. and U.K. opposed the Islamic Republic and supported Baha’is,” the source told the Campaign. “The interrogators would say that support for Baha’is by U.S. media shows that the U.S. government is backing Baha’is. They wanted the prisoners to reveal their leaders and network structure.”
“One of the imprisoned Baha’is asked the interrogator on what basis were they being held. The response was that they had taken part in [proselytizing] projects known as Roohi, which is commonly practiced by Baha’is around the world. The Islamic Republic is well aware of it [this practice],” continued the source. “When Baha’is believe in something, they share it with others. This is every person’s right.”
“These 24 Baha’is were all tried together and had the same charges filed against them. They were tried in eight sessions but were given different verdicts. We believe their verdicts were pre-determined before the trial but the court only played a functionary role,” the source told the Campaign.
In his annual reports, Dr. Ahmad Shaheed, the U.N. Special Rapporteur for human rights in Iran, has repeatedly detailed widespread abuse and discrimination against Baha’is in Iran, and called on the Iranian government to end its religious intolerance.
According to Simin Fahandej, the faith’s spokesperson in New York, more than 80 Baha’is are currently held in Iranian prisons.
“Unfortunately, since [President Hassan] Rouhani came to power some two years ago, many Baha’is have been arrested, many Baha’i cemeteries have been destroyed and Baha’i youths with top grades have been denied entry into the universities only because of their faith,” she told the Campaign in February 2016.
“This begs the question, who are the criminals here? The Baha’is or officials who send Baha’is to prison?” said Fahandej.
همبستگی پارسی 