دیوار مهربانی؛ دیواری در سراسر ایران / تصویر
نامش را “دیوار مهربانی” گذاشته‌اند، دیواری برای آویختن لباس‌هایی که نو هستند اما دیگر به کار صاحبش نمی‌آیند. در عوض کسانی که نیازمند هستند آنها را برمی‌دارند. از کجا شروع شد این “دیوار مهربانی” و به کجا قرار است برسد.
به گزارش از دویچه وله، کسی به درستی نمی‌داند از کجا و دقیقا از کی شروع شد. مردی در مشهد در محله ثروتمندنشین ملک‌آباد، بلوار سجاد، کوچه گویا، ظاهرا اولین کسی بوده که دیوار خانه‌اش را اختصاص داده به پخش مهربانی.
مشهد شاید اولین شهری بود که “دیوار مهربانی” را برپا کرد اما پس از آن شیراز، اصفهان و کرمان نیز به این طرح پیوستند.
خبر به رسانه‌های بین‌المللی رسید. بی‌بی‌سی انگلیسی و هفته‌نامه “اشپیگل” آلمان گزارش‌هایی از این “دیوار مهربانی” با آب و تاب منتشر کردند.
مجید بی‌خیله درباره این طرح می‌گوید: “این که افرادی از طبقات مختلف جامعه با این کنش اجتماعی در شرایط فعلی یک عرصه فعال ایجاد میکنند، به نظر من کار کمی نیست.”
با رفتارها و برنامه‌های این چنینی مسئله فقر و بیکاری بهطور بنیادی حل نمیشود ولی جامعه به این برنامه‌ها نیاز دارد.
این طرح‌ها آن دسته از افراد جامعه را که نمیتوانند نسبت به کسانی که در شرایط سختی زندگی میکنند، بی‌تفاوت باشند بهنوعی خبره و توانمند میکند برای اینکه به جامعه کمکهای بیشتری بکنند.
جامعه ایران در حال تمرین است؛ تمرین و یادگیری برای اینکه حل مشکلاتی نظیر فقر و بیکاری را تنها وظیفه دولت‌ها نداند و لااقل در عرصه خُرد هرکس خودش قدمی بردارد.
مرد مشهدی مبتکر این طرح می‌گوید: “روزهای اول نگران بودم کسانی بیایند و همه لباس‌ها را بردارند و بروند ولی این اتفاق نیفتاد”.
این حرکت حرکتیست که به نوعی خودجوش و خلاقانه است یعنی توسط مردم دارد اجرا میشود و به همین دلیل میتواند تاثیرگذاری بیشتری بر اقشار مختلف جامعه داشته باشد.
وقتی مردم داوطلبانه این برنامه را طرحریزی و اجرا میکنند، کمی فرق میکند. آدمها فکر میکنند که نقش من چه میتواند باشد برای حل مسئله به این بزرگی.
در سردی زمستان آیا این دیوار میتواند پناهگاهی هرچند کوچک و موقت برای بی‌پناهان باشد؟
همبستگی پارسی 